Ο ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟΣ ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
Αδελφοί μου, υπάρχει ένας χώρος, ένας θρόνος, που γλυκαίνεται να μένει
εκεί ο Θεός. Τον ζηλεύει όμως φοβερά ο σατανάς. Ξέρει πως αν κερδίσει
αυτόν τον θρόνο, κέρδισε την ψυχή. Αυτός ο θρόνος λέγεται ΚΑΡΔΙΑ. Λοιπόν
αυτή σας την καρδιά, αφήστε την να ερωτευθεί τον Βασιλιά Θεό της!
Αφήστε την να Τον κάνει απόλυτα δικό της Βασιλιά, Πατέρα, Φίλο και
Αδελφό! Και εσείς μείνετε εκεί σαν μωρά με απόλυτη εμπιστοσύνη. Αυτό
είναι να ζεις αγγελική ζωή. Να εμπιστεύεσαι τον Βασιλιά σου!
Κάποτε πήγα στα Ιεροσόλυμα και έμεινα μια βδομάδα σχεδόν εκεί. Έμενα κοντά στον Πανάγιο Τάφο. Λειτουργούσαμε κάθε μέρα εκεί, πότε στον Πανάγιο Τάφο και πότε μπροστά στον Εσταυρωμένο, στον Γολγοθά. Πήγα λοιπόν εκεί στον Γολγοθά, κοίταξα τον τόπο, έβαλα τα χέρια μου πάνω στο βράχο και ένιωσα τη χαρά της παρουσίας Εκείνου. Πήγα μετά και στον Πανάγιο Τάφο που λειτουργήσαμε, τον αγκάλιασα και είπα από μέσα μου: «Πόσο ευτυχισμένος είμαι που με αξίωσες Θεέ μου να βρεθώ στα Άγια χώματα, που Εσύ έδειξες το μεγαλείο της ευσπλαχνίας Σου». Πέρασε η πρώτη μέρα και η δεύτερη και η τρίτη και η τέταρτη.
Όμως μια μέρα πριν φύγουμε από τα Ιεροσόλυμα, είχα μια άλλη αίσθηση. Λες και Εκείνος που πληγώθηκε εκεί για τη σωτηρία όλων μας, που τάφηκε εκεί για να μας αναστήσει, έλεγε κάτι άλλο παράξενο και καινούργιο, που δεν το είχα αντιληφθεί ποτέ: «Γιέ Μου, ο ωραιότερος τόπος του Γολγοθά και ο Πανάγιος Τάφος που δέχθηκε το Σώμα Μου, δεν είναι μονάχα αυτά τα δυο μέρη που εσύ άγγιξες, αλλά είναι αυτά που εσύ λειτουργείς κάθε φορά μπροστά στην Αγία Τράπεζα που συμβολίζει τον τάφο Μου, που Με πιάνεις στα χέρια σου, που Μου λες γλυκά λόγια, που Με νιώθεις μέσα σου σαν πληγωμένο Βασιλιά σου, που Με παίρνεις μέσα σου σαν Μωρό που θυσιάζομαι. Αυτός είναι για μένα ο πιο όμορφος και ο πιο ιερός χώρος». Και Τον ρωτώ: «Ποιος δηλαδή Θεέ μου;» «Η ΚΑΡΔΙΑ σου, γιέ Μου. Δεν το έχεις καταλάβει; Θέλω να πεις σε όλο τον κόσμο, σε όλα Μου τα παιδιά, σε όλη Μου την κοινωνία, αυτοί που θέλουν να κοινωνούν με Μένα, ότι ο ωραιότερος τόπος που Εγώ αναπαύομαι, που ξεκουράζομαι, που γαληνεύω και σαν Θεός πραγματικά γίνομαι Παιδί στην αγκαλιά του καθενός όπως έγινα στην αγκαλιά της Μητέρας Μου Μαριάμ, είναι η καρδιά σας! Θα Μου την δώσεις γιέ Μου;»
Τότε δεν τα πολύ καταλάβαινα, τώρα όμως τα καταλαβαίνω και όχι απλώς τα καταλαβαίνω, αλλά τα διδάσκω και τα μεταφέρω και προτείνω και σεις να τα καταλάβετε, να τα κατανοήσετε και να τα μεταφέρετε. Ότι δηλαδή, ο ωραιότερος τόπος που ο Θεός αναπαύεται, είναι ένας γλυκός ιερός τόπος που βρίσκεται πάνω μας και αυτός ο τόπος λέγεται καρδιά.
(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)
Κάποτε πήγα στα Ιεροσόλυμα και έμεινα μια βδομάδα σχεδόν εκεί. Έμενα κοντά στον Πανάγιο Τάφο. Λειτουργούσαμε κάθε μέρα εκεί, πότε στον Πανάγιο Τάφο και πότε μπροστά στον Εσταυρωμένο, στον Γολγοθά. Πήγα λοιπόν εκεί στον Γολγοθά, κοίταξα τον τόπο, έβαλα τα χέρια μου πάνω στο βράχο και ένιωσα τη χαρά της παρουσίας Εκείνου. Πήγα μετά και στον Πανάγιο Τάφο που λειτουργήσαμε, τον αγκάλιασα και είπα από μέσα μου: «Πόσο ευτυχισμένος είμαι που με αξίωσες Θεέ μου να βρεθώ στα Άγια χώματα, που Εσύ έδειξες το μεγαλείο της ευσπλαχνίας Σου». Πέρασε η πρώτη μέρα και η δεύτερη και η τρίτη και η τέταρτη.
Όμως μια μέρα πριν φύγουμε από τα Ιεροσόλυμα, είχα μια άλλη αίσθηση. Λες και Εκείνος που πληγώθηκε εκεί για τη σωτηρία όλων μας, που τάφηκε εκεί για να μας αναστήσει, έλεγε κάτι άλλο παράξενο και καινούργιο, που δεν το είχα αντιληφθεί ποτέ: «Γιέ Μου, ο ωραιότερος τόπος του Γολγοθά και ο Πανάγιος Τάφος που δέχθηκε το Σώμα Μου, δεν είναι μονάχα αυτά τα δυο μέρη που εσύ άγγιξες, αλλά είναι αυτά που εσύ λειτουργείς κάθε φορά μπροστά στην Αγία Τράπεζα που συμβολίζει τον τάφο Μου, που Με πιάνεις στα χέρια σου, που Μου λες γλυκά λόγια, που Με νιώθεις μέσα σου σαν πληγωμένο Βασιλιά σου, που Με παίρνεις μέσα σου σαν Μωρό που θυσιάζομαι. Αυτός είναι για μένα ο πιο όμορφος και ο πιο ιερός χώρος». Και Τον ρωτώ: «Ποιος δηλαδή Θεέ μου;» «Η ΚΑΡΔΙΑ σου, γιέ Μου. Δεν το έχεις καταλάβει; Θέλω να πεις σε όλο τον κόσμο, σε όλα Μου τα παιδιά, σε όλη Μου την κοινωνία, αυτοί που θέλουν να κοινωνούν με Μένα, ότι ο ωραιότερος τόπος που Εγώ αναπαύομαι, που ξεκουράζομαι, που γαληνεύω και σαν Θεός πραγματικά γίνομαι Παιδί στην αγκαλιά του καθενός όπως έγινα στην αγκαλιά της Μητέρας Μου Μαριάμ, είναι η καρδιά σας! Θα Μου την δώσεις γιέ Μου;»
Τότε δεν τα πολύ καταλάβαινα, τώρα όμως τα καταλαβαίνω και όχι απλώς τα καταλαβαίνω, αλλά τα διδάσκω και τα μεταφέρω και προτείνω και σεις να τα καταλάβετε, να τα κατανοήσετε και να τα μεταφέρετε. Ότι δηλαδή, ο ωραιότερος τόπος που ο Θεός αναπαύεται, είναι ένας γλυκός ιερός τόπος που βρίσκεται πάνω μας και αυτός ο τόπος λέγεται καρδιά.
(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)
