ΜΗΤΡΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΜ

ΜΗΤΡΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΜ

Αποκαλυπτικά λόγια αγάπης, γεμάτα πόνο, από τη Βασίλισσα Ουρανού και γης και Μητέρα όλων μας Μαριάμ, στις έσχατες τούτες μέρες, λίγο πριν τον ερχόμενο όλεθρο στον κόσμο και τον δεύτερο διωγμό Του Κυρίου μας Ιησού.

 

   Λατρεμένα μου παιδιά, θησαυροί του Ουράνιου μου Πατέρα, πόσο στ’ αλήθεια σας αγαπά και σας νοιάζεται η καρδιά μου. Όλοι εσείς, είστε τα ευωδιαστά κρινολούλουδα του λατρεμένου μου Υιού, που τόσο υπέφερε για σας και άλλο τόσο ξανά θα υποφέρει. Τίποτα δεν έχει περισσότερη αξία για τον Ουράνιο Πατέρα μας, όσο εσείς, η κάθε μια εικόνα Του, που με τόση νοσταλγία αναζητά να κλείσει ξανά, μια μέρα στην καρδιά Του.

   Μείνετε παιδιά μου στην αγκαλιά μου. Εγώ ήμουν και θα είμαι παντοτινά η μοναδική σας μανούλα. Η καρδιά μου κρύβει πολύ λατρεία για σας. Μα η αλήθεια είναι, πως κρύβει και πολύ πόνο και θλίψη. Κάθε φορά που κάνετε κάτι κακό, κάτι που δεν είναι σύμφωνο με τον νόμο της Αγάπης και της Ευγένειας, τότε πληγώνεται ο Ουράνιος μας Βασιλιάς, μα και ο Μονογενής Υιός μου. Είμαι σίγουρη πως αν Τον γνωρίζατε στ’ αλήθεια, δεν θα μπορούσατε ποτέ να Τον πληγώσετε. Θα ήθελα πολύ να σας μιλήσω για τον λατρεμένο μου Υιό, να σας πω, πόσο Τον αγάπησα, πόσο Τον λάτρεψα και πόσο θα ήθελα κι εσείς να Τον αγαπήσετε.   Να σας αποκαλύψω αλήθειες που έμειναν κρυμμένες στην καρδιά μου, αφού τα μόνα λόγια που έβγαιναν από το στόμα μου, ήταν δοξολογικές ευχαριστίες στον Θεό Πατέρα μου και μητρικά ερωτικά λόγια στο Γιο μου. Και θέλω να σας πω αυτές τις αλήθειες, γιατί τώρα έρχεται ο δεύτερος διωγμός Του λατρεμένου μου Γιου, Ιησού. 

    Το έτος αυτό (2012), είναι η έναρξη της δράσης του αιώνιου εχθρού του. Γι’ αυτό θέλω να μάθετε πόσο ερωτικά λάτρεψα το Γιο μου, για να Τον λατρέψετε και σεις και να βοηθήσετε με τον έρωτά σας και άλλους να Τον γνωρίσουν και να Τον ερωτευθούν. Από το περίσσευμα της καρδιάς μιλούν τα χείλη. Και όταν κάποιος κρύβει φθόνο και ζήλεια, αυτό θα βγάλει. Όποιος όμως κρύβει θείο έρωτα και λατρεία θεϊκή, μόνο αυτή θα διαλαλεί. Θέλω ακόμη, να σας αφήσω να νιώσετε λίγη από την αγωνία που έζησα εγώ, τις δύσκολες στιγμές της υπέρτατης Του θυσίας, μα και αυτό που περνάει το μικράκι μου καθημερινά, όταν τον πολεμούν όσοι δεν Τον γνωρίζουν, μα κυρίως όσοι μιλούν στο όνομά Του, και ταυτόχρονα Τον σταυρώνουν με την άθλια ζωή τους. Αυτοί μακάρι να μην Τον γνώριζαν. Θα είχαν περισσότερα ελαφρυντικά, την ώρα της δίκαιης αγανάκτησης Του Ουράνιου μας Πατέρα.

   Ακούστε λοιπόν, όσα έχει να πει η καρδιά μου για Τον λατρεμένο Γιο και Θεό μου, Ιησού.

Μητρικές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία

   Ιησού! Ιησού! Ιησού μου! Και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης, η καρδιά μου σκιρτούσε και συνεχίζει να σκιρτάει από λατρεία. Από έρωτα. Από αγωνία. Από πόνο. Από θλίψη. Από ουράνια ευωδία. Από θεία Χάρις. Από γλυκύτητα, τρυφερότητα και στοργή. Πείτε μου παιδιά μου, εσείς που Τον λατρεύετε και Τον αγαπάτε, δεν είναι η προσωποποίηση της τρυφερότητας; Δεν είναι η ίδια η αγάπη; Δεν είναι το αστραφτερότερο φως; Δεν είναι η πληρότητα του παντός; Δεν είναι το σύμπαν ολόκληρο σε μια παιδική αθώα ταπεινή ψυχή; Ο αχώρητος, χώρεσε σε μια ταπεινή καρδιά. Αν το γνώριζα όταν τον έκρυβα στα σπλάχνα μου, δεν θα άντεχε η καρδούλα μου την προσμονή. Πως δέχτηκε να κρυφτεί εκεί; Αν ήξερα πως θα ήμουν εγώ η διαλεχτή, θα προσπαθούσα να ζήσω πιο αγγελικά. Μα στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι διαφορετικό θα έπρεπε να κάνω. Από τη μέρα που ένιωσα τον εαυτό μου, δεν πέρασε λεπτό που να μη σκεφτώ τον ουράνιο μου Βασιλιά. 

  Οι γονείς μου, μόνο γι’ Αυτόν μου μιλούσαν. Μου είπαν πως Εκείνος ήταν ο πραγματικός μου Πατέρας. Πως Εκείνος με έστειλε στη γη, μετά από πολλές δικές τους ικεσίες. Ένιωθαν πως ήμουν κάτι το πολύ ξεχωριστό και γι’ αυτό δεν θέλησαν να με κρατήσουν κοντά τους και με αφιέρωσαν σε Κείνον. Έζησα χρόνια μόνη με Κείνον. 

  Άγγελοι με υπηρετούσαν και μου κρατούσαν συντροφιά, γιατί αγγελική θα ήταν η ζωή μου καθώς και η αποστολή μου εδώ στη γη μα και στον ουρανό. Ποτέ δεν έμαθα τις κακές συνήθειες των ανθρώπων, αφού μεγάλωσα ανάμεσα σε αγγελικά τάγματα. Είδα για πρώτη φορά το σκληρό πρόσωπό τους, όταν απάνθρωπα πείραζαν το μονάκριβο μου θησαυρό. Και τότε απόρησα. Πως μπορεί να υπάρχουν Θεέ μου και Κύριε μου τόσο σκληρά πλάσματα, αφού όλοι προέρχονται από Σένα την μοναδική αληθινή δυνατή Αγάπη;  Γιε μου, αγάπη μου, πως αλλοιώθηκε η εικόνα του Θεού στην καρδιά αυτών των παιδιών Του; Απόρησα τότε και ακόμη απορώ. Παιδιά μου, όλοι είστε παιδιά μου, αφού είστε παιδιά του μονογενή μου Υιού. Όλους σας κρατάω στην αγκαλιά μου, γύρω από το μικρό, ταπεινό μου μωρό. Πως Του φέρεστε με τόση σκληρότητα; Τον γνωρίζετε στ’ αλήθεια; Αφήσατε την καρδιά σας να Τον νιώσει; Να μάθει ποιος στ’ αλήθεια είναι ο ταπεινός μου θησαυρός Ιησούς;

Κρατώντας τον μικρούλη μου Ιησού αγκαλιά!

   Είναι το μικρό γλυκό μου μωράκι, μα και ο ίδιος μου ο Θεός. Κοιτάξτε τα ματάκια του. Αντικρίσατε ποτέ πιο γλυκιά τρυφερή ματιά; Σας είπαν ποτέ ξανά δυο μόνο ματάκια, τόσα πολλά γλυκόλογα; Σαν το κοιτούσα στα ματιά, αντίκριζα τον ουρανό. Ένιωθα τον ίδιο Τον Κύριο μου, να μου μιλάει στην καρδιά. Όταν άκουγα τη γλυκιά Του φωνούλα, θυμόμουν αυτή, τη γεμάτο στοργή πατρική, μα και μητρική φωνή, που μου κρατούσε συντροφιά στα παιδικά μου χρόνια, όταν ανάμεσα στους αγγέλους έψαλλα στο Θεό μου και εγώ ωσαννά. Όταν χάιδευα το κεφαλάκι Του και Το φιλούσα γλυκά, ένιωθα το χάδι του Ουράνιού μας Πατέρα να με σκεπάζει στοργικά. 

   Το μεγάλωσα με πολύ τρυφερότητα και στοργή. Άγγελοι μου είχαν μάθει πώς να αγαπώ και να λατρεύω και αγγελικά Τον αγάπησα και Τον λάτρεψα και εγώ. Κράταγα την καρδιά μου αγνή και καθαρή και το νου μου στο Θεό μου, όπως κάνουν οι άγγελοι ακατάπαυστα. Τον δόξαζα ασταμάτητα και Του μιλούσα για Το Γιο μου, ή μιλούσα στο Γιο μου για Κείνον, λέγοντάς Του χωρίς να το ξέρω, πως και για Κείνον ο ουράνιος μας Βασιλιάς, ήταν ο μοναδικός Του Πατέρας. Ήθελα, αφού στ’ αλήθεια ποτέ μου δεν γνώρισα άντρα, ο Ουράνιος μου Πατέρας, να είναι και ο Πατέρας του μονάκριβού μου Θησαυρού. Αυτό Του έλεγα κάθε μέρα, και σε Κείνον αφιέρωνα τον μονογενή μου Υιό, δίχως να ξέρω πως Εκείνος ήταν στ’ αλήθεια ο μοναδικός Του Πατέρας.

   Το μικρό μου, γλυκό, ταπεινό αγοράκι, ήταν ίδιο με όλα τα μικρά, αθώα παιδιά, όμως ήταν και τόσο μα τόσο διαφορετικό. Δεν το άφηνα στιγμή από την αγκαλιά μου. Το γέμιζα με φιλιά και γλυκόλογα, Του μιλούσα για τον ουρανό με τα πιο τρυφερά λόγια, και Του μάθαινα να λατρεύει Τον Κύριο μας. Του μάθαινα να γονατίζει δίπλα μου και να μιλάει στον Θεό με τα πιο γλυκά λόγια, μη γνωρίζοντας πως εκείνο δε σταματούσε λεπτό να μιλάει στον ουράνιο μας Πατέρα, ακόμη και όταν κρυβόταν στην αγκαλιά μου, ακουμπώντας το μικρό ταπεινό του κεφαλάκι στο λαιμό μου. Γευόταν τα ανθρώπινα αγγελικά μου χάδια, άφηνε την καρδούλα Του να ξεκουράζεται στη μητρική μου στοργή και ευχαριστούσε Τον Πατέρα Του, που πριν τη μεγάλη δύσκολη στιγμή της υπέρτατης Του θυσίας, Του έδινε την ευκαιρία να γευτεί τα ανθρώπινα χάδια μιας μητρικής καρδιάς. Για μένα, ήταν η ίδια μου η ζωή. Δεν είχα άλλες βιοτικές μέριμνες παρά μόνο να μεγαλώνω το μικράκι μου με πολύ στοργή. Δεν είχα ποτέ δικό μου θέλημα. Είχα μάθει να ακούω τη φωνή Του Κυρίου μου και να νιώθω στην καρδιά μου, ποιο ήταν το θέλημά Του κάθε φορά. 

Η ζωή στο ταπεινό σπιτάκι της Ναζαρέτ

   Ήμουν μια απλή ταπεινή κόρη που ζούσε σε ένα φτωχό σπιτάκι γεμάτο ακατάπαυστη δοξολογία, για τον Κύριο μας. Φρόντιζα τον προστάτη μας Ιωσήφ και τα παιδιά του και ευχαριστούσα Τον Θεό μου, για τις ευλογίες και τα ελέη Του. Μα, τον υπόλοιπο χρόνο, τον περνούσα κοντά στο Γιο μου. Όταν ήταν μωράκι, ξαγρυπνούσα κρατώντας Το στην αγκαλιά μου, παρακαλώντας τον Κύριο μου να το προστατεύει. Συχνά έβλεπα αγγέλους να το τριγυρίζουν και να το δοξολογούν, νομίζοντας πως το ίδιο συμβαίνει σε κάθε μικρή, αθώα παιδική ύπαρξη. Και εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα ανάμεσα σε αγγέλους. Αρχάγγελος μου μετέφερε το θεϊκό θέλημα Του Κυρίου μου, για τη γέννηση του μονογενή μου Υιού. Άγγελοι δοξολογούσαν το μωρό μου όταν το γέννησα μέσα στην ταπεινή φάτνη. Άγγελοι μας προειδοποιούσαν για καθετί κακό που μπορεί να συνέβαινε σε μένα ή το μικράκι μου Ιησού.

    Καθώς μεγάλωνε του μάθαινα να κάνει τα πρώτα του βήματα, μη γνωρίζοντας πως μια μέρα θα με άφηνε για την έναρξη της θεϊκής Του αποστολής. Σαν το έβλεπα να προσπαθεί να στηριχτεί στα δυο του ποδαράκια, φωνάζοντάς με μανούλα και βηματίζοντας προς την ζεστή μου αγκαλιά, ζητούσα από τον Ύψιστο Κύριο μου, να κατευθύνει τα βήματα Του προς το δικό Του θεϊκό θέλημα, όπως έκανα πάντα και εγώ. <<Κάνε Θεέ μου ποτέ να μη σε λυπήσει το Μικράκι μου, αλλά πάντα να σε δοξάζει και να σε λαχταρά>>. Σαν μεγάλωσε λιγάκι, το έπαιρνα συχνά από το χεράκι για να του δείξω το μεγαλείο της δημιουργίας του Θεού μη γνωρίζοντας πως όσα Του έδειχνα ήταν και δική Του δημιουργία. Του έδειχνα τη θάλασσα, τις λίμνες, τα δάση, τα βουνά, τα ζώα, τα πουλιά και όσα με πολύ σοφία και αγάπη δημιούργησε ο ουράνιος μας Βασιλιάς και όλα υποκλίνονταν στο πέρασμά μας. Μα, η καρδιά μου ήταν τόσο απλή, που δεν μπορούσε να καταλάβει την κρυμμένη θεϊκή αλήθεια που γνώριζαν τα πουλιά, τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά και όλη η κτίση. Ότι δηλαδή εκείνη τη στιγμή περνούσε ο ίδιος τους ο δημιουργός. Τα δέντρα υποκλίνονταν για να μαζέψει το μικράκι μου τους καρπούς τους. Τα άνθη σκορπούσαν έντονα την ευωδία τους για να ευχαριστήσουν τις αισθήσεις του Κυρίου τους. Η θάλασσα ερχόταν με λαχτάρα να προσκυνήσει τα θεϊκά Του πόδια, και χαιρόταν που Τον έβλεπε να πλατσουρίζει παίζοντας μαζί της. Αργότερα έμαθα πως ο αγαπημένος μου Γιος περπάτησε πάνω της. Όλα υποτάσσονταν σε Κείνον. Ακόμη και ο άνεμος. Εσείς παιδιά μου πως μπορείτε να Τον αποστρέφεστε; Τα πουλάκια Τον δοξολογούσαν τόσο μελωδικά! Όλα μαρτυρούσαν πως αυτό το αγόρι ήταν κάτι ξεχωριστό, μα νόμιζα πως ήταν η μητρική μου αγάπη που το έβλεπε έτσι. Κάθε μάνα πιστεύει πως ο θησαυρός της είναι το πιο υπέροχο πλασματάκι στη γη.

    Όταν μεγάλωσε λίγο ακόμη του άρεσε να ακολουθεί τον Ιωσήφ. Και κείνος Του έδειχνε τόση λατρεία. Τον αγαπούσε περισσότερο και από τα ίδια του τα παιδιά. Ένιωθε πως ο Ιησούς ήταν παιδί του Θεού διαλεκτό και δόξαζε το Κύριο μας, που του επέτρεψε να είναι αυτός ο προστάτης Του. Περνούσαν πολλές στιγμές μαζί, σαν πατέρας με γιος. Ίσως να ήταν η έλλειψη του Ουράνιου Πατέρα Του που προσπαθούσε να την μετριάσει δίπλα στον άγιο γέροντα Ιωσήφ. Μάθαινε την τέχνη του ξυλουργού και έφτιαχνε καταπληκτικά έργα. Σε όλα το μικράκι μου ήταν πολύ καλός.               

Ήταν πολύ χαρούμενο παιδί και σκορπούσε παντού γύρω του ειρήνη, γαλήνη και χαρά. Μα το έβλεπα πολλές φορές θλιμμένο, να γυρίζει το βλέμμα του στον ουρανό και νοσταλγικά να προσεύχεται στον Θεό. Αργότερα κατάλαβα πως δεν προσευχόταν απλά. Συνομιλούσε με τον Πατέρα Του. Του έλειπε. Και η έλλειψη αυτή γινόταν όλο και πιο μεγάλη, όταν ζώντας μέσα στον κόσμο, ένιωθε πως δεν κυριαρχούσε σε όλες τις ανθρώπινες καρδιές η αγάπη, αλλά πολλές φορές το μίσος, ο φθόνος, η ζήλεια, η υπερηφάνεια και ο εγωισμός. Όλα αυτά δεν μπορούσε να τα δεχτεί η αγνή παιδική ψυχούλα Του. Συχνά μου έλεγε πως η αγκαλιά μου Τον ξεκούραζε και Τον δυνάμωνε πολύ, γιατί ήμουν καθαρή, αγνή, ταπεινή και υπάκουη στο θέλημα Του Κυρίου μας. Μου φαινόταν περίεργο να τα λέει αυτά ένα παιδί και πίστευα πως ήταν η μεγάλη λατρεία που είχε στον Κύριο μας, που Τον έκαναν να το λέει. Μετά κατάλαβα πως και ο ίδιος σαν Θεός αναπαυόταν σ’ αυτές τις αρετές.

Ζούσα μόνο για τον Γιο μου

   Μικρέ μου Ιησού, πόσο σε λάτρεψα! Πόσο σε λατρεύω! Όσο ζούσα, η καρδιά μου μόνο για σένα χτυπούσε. Γι’ αυτό, όταν αργότερα μου είπες πως έπρεπε να φύγεις, νόμιζα πως θα πέθαινα το ίδιο λεπτό. 

Πάντα με νοιαζόταν και με λάτρευε. Όσο μεγάλωνε, ο ίδιος με έπαιρνε στην αγκαλιά Του και γονατίζαμε μαζί για να ικετέψει Τον Θεό να μην πάθω ποτέ τίποτα κακό. Δόξαζε καθημερινά Τον Πατέρα Του για τη ζεστή μητρική αγκαλιά που Του είχε χαρίσει. Μέρα με τη μέρα, έβλεπα να εκπληρώνονται στο θησαυρό μου, τα λόγια των προφητών μας και καταλάβαινα πως είναι στ’ αλήθεια κάτι το πολύ θεϊκό, μα η ταπεινή μου καρδιά δεν μπορούσε να πιστέψει πως το δικό μου σπλάχνο, ήταν ο Γιος Του λατρεμένου μου Ουράνιου Βασιλιά. Πως εγώ, μια ασήμαντη κόρη, θα μπορούσα να φέρω στον κόσμο τον ίδιο μου το Θεό; Ζούσα την κάθε στιγμή με πολύ απλότητα και χαρά. Άφηνα την καρδιά μου να ξεχειλίζει από λατρεία και έρωτα για το μοναδικό μου θησαυρό και δεν μπορούσε τίποτα να τραβήξει την προσοχή μου. Ήταν όλος μου ο κόσμος. Η ίδια μου η ζωή. Η ανάσα μου, το φως μου, η πηγή κάθε μου χαράς. Σαν Τον κρατούσα στην αγκαλιά μου, ένιωθα να κρατάω ολόκληρο τον Ουρανό.

Καθώς ο θησαυρός μου μεγάλωνε ξεχώριζε όλο και πιο πολύ

   Γιε μου, Ιησού μου, πόσο σε λατρεύω! Πόσο σ’ αγαπώ!

Και Κείνος όμως με λάτρευε πολύ. Όταν μεγάλωσε και έγινε ολόκληρο παλικάρι, ω Θεέ μου, πόσο Τον καμάρωνα! Τον λάτρευα όλο και πιο πολύ. Ήταν λιγομίλητος και πολύ ολιγαρκής. Η σιωπή Του, ήταν τόσο προσευχητική! Η ματιά του, σε διαπερνούσε και ενστάλαζε στην καρδιά σου, χαρά, γαλήνη και ειρήνη θεϊκή. Χαιρόταν την κάθε στιγμή με σύνεση και δοξολογική διάθεση. Αν και ο ίδιος ήταν Θεός, συχνά ευχαριστούσε τον Ουράνιο μας Πατέρα για το καθετί. Πριν ξεκινήσει την θεϊκή Του αποστολή, ζούσε απλά και ταπεινά σαν όλους τους νέους της εποχής Του. Μόνο που Εκείνος διέφερε σε πολλά πράγματα. Δεν Του άρεσε να βγαίνει από το σπίτι, παρά μόνο για να χαρεί τη φύση και να απομονωθεί στην προσευχή. Είχε πολύ λίγους φίλους και αυτοί έκρυβαν στην καρδιά τους πολύ σεβασμό και αγάπη για τον Κύριο μας. Όλοι αυτοί χαίρονταν να συγκεντρώνονται γύρω Του, για να ακούν τα θεϊκά Του λόγια. Λόγια μετρημένα, μα με πολύ σοφία, ελπίδα και αγάπη θεϊκή. Του άρεσε πάντα να μιλάει για τον Ουρανό και προσπαθούσε να μεταφέρει στους ανθρώπους, το πόσο στοργικός, τρυφερός, πολυέλεος και ευσπλαχνικός είναι ο Θεός. 

    Ενώ πάντα λάτρευα Τον Κύριο μου, ο αγαπημένος μου Ιησούς με έκανε να Τον αγαπώ ακόμη περισσότερο. Συχνά φρόντιζα σιωπηλή τους φιλοξενούμενους μας, γιατί ήθελα να μαθαίνω όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που έλεγε για την βασιλεία των ουρανών. Όταν ήμασταν οι δυο μας δεν μιλούσε πολύ. Μου δίδασκε πολλά, με την σιωπή και το βλέμμα Του. Και οι δυο μας όμως, προτιμούσαμε να μιλάμε περισσότερο στον Ουράνιο Πατέρα μας, για ότι λατρεύαμε πιο πολύ. Όλοι σέβονταν και λάτρευαν τον μονογενή μου θησαυρό, μα ένιωθα το σεβασμό και την αγάπη και στο δικό μου πρόσωπο. Και σαν ήρθε η ώρα να φύγει ο αγαπημένος μου πρίγκιπας, ζήτησε παρακλητικά από τις σεμνές και ταπεινές κόρες που Τον ακολουθούσαν πιστά, να μην με αφήσουν ποτέ μόνη. Ο σεβάσμιος μου γέροντας Ιωσήφ, αναπαυόταν εδώ και πολύ καιρό στην αγκαλιά Του Ουράνιου Πατέρα μας και έτσι θα έμενα μόνη. Γι’ αυτό ο λατρεμένος μου Ιησούς ζήτησε να με φροντίζουν και να μου κρατούν συντροφιά οι αγαπημένες κόρες της καρδιάς μου. Μόνο που τελικά έπρεπε εγώ να τις παρηγορώ περισσότερο από ότι αυτές εμένα. Η απουσία του αγαπημένου μας Ιησού, μόνο με την προσευχή μπορούσε να μετριαστεί. Όλες γονατίζαμε πολλές ώρες παρακαλώντας Τον Θεό να Τον προστατεύει και να Τον ευλογεί. Κάποιες στιγμές, μας δινόταν η ευκαιρία να Τον ακολουθούμε πολύ διακριτικά και να έχουμε έτσι τη χαρά να απολαμβάνουμε τη θεϊκή Του διδασκαλία. Πόσο Τον καμάρωνα!

Η έναρξη της θεϊκής Του αποστολής

    Θυμάμαι πως όταν έφυγε ο θησαυρός μου από το σπίτι, έμεινα μόνη περνώντας πολλές ώρες προσευχόμενη για Κείνον.

   Παρακαλούσα τις πιστές γλυκές κόρες μου, να με αφήνουν λίγο μόνη, για να βρεθώ κοντά στον Ουράνιο Πατέρα μας και να προσευχηθώ για το μονάκριβο κρινάκι μου. Προτιμούσα να βρίσκομαι κοντά στη φύση, ανάμεσα στα πουλιά, τα ζώα, τα δάση. Άκουγα το δοξολογικό τους ύμνο και ένωνα και εγώ τη φωνή μου μαζί τους, για να ευχαριστήσω Τον Κύριο μου, για το υπέρτατο αυτό δώρο, το λατρεμένο μου φωτεινό αστέρι, τον γλυκό μου Ιησού. Τον ικέτευα να βρίσκεται πάντα από πάνω Του, να Τον σκεπάζει με τη θεία Του Χάρη και να Τον προστατεύει από καθετί κακό. 

    Είχα μάθει πως κάποιοι είχαν αρχίσει να ενοχλούνται από την παρουσία Του μονάκριβου παιδιού μου και από την γεμάτο αγάπη και ελπίδα διδασκαλία Του. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω, τι ήταν αυτό που τους δυσαρεστούσε. Η παρουσία Του ήταν πάντα τόσο διακριτική και σκορπούσε γύρω Του τόση γαλήνη και ευτυχία! Και τα λόγια Του έκρυβαν τόση σοφία και αγάπη, που σε έκαναν να αναζητάς νοσταλγικά τον ουρανό. Η αγωνία μου γινόταν όλο και πιο μεγάλη. Είχα πίστη στον Κύριο μου, μα δίχως να ξέρω πολλά, ένιωθα πως ο θησαυρός μου θα περνούσε δύσκολες στιγμές. 

    Καθόμουν σε μια πέτρα και μονολογούσα λέγοντας: Ιησού μου φως μου, Ιησού μου χαρά μου, Ιησού μου ζωή μου, Ιησού μου αγάπη μου, Ιησού μου έρωτά μου μοναδικέ. Ναι ήταν ο μοναδικός μου έρωτας. Και στ’ αλήθεια ο μοναδικός αληθινός έρωτας είναι αυτός που γεννιέται ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί, ή στον πατέρα και το παιδί. Αυτή τη σχέση ευλόγησε από την αρχή ο Θεός και είναι και η μόνη γνήσια και αληθινή. Ήταν λοιπόν ο έρωτας μου, η χαρά μου, το αστέρι μου, το κρινάκι μου, ο άγγελός μου, η ανάσα μου, ο μόνος λόγος ύπαρξής μου. Ο Ιησούς μου!

  Όμως υπήρξαν πολλά βράδια που γονατισμένη προσευχόμουν με πολύ θέρμη και λαχτάρα για Κείνο, το μωρό μου, αφού ακόμη και μεγάλος που ήταν για μένα δεν έπαυε να είναι το μωρό μου, που μέσα στα αναφιλητά μου, Τον έβρισκα ξαφνικά δίπλα μου. Δεν ξέρω αν ήταν εκεί με το σώμα Του ή με την ψυχή Του και δεν με ενδιέφερε να μάθω. Μου αρκούσε που ήταν έστω και για λίγο και πάλι κοντά μου. Τότε σαν μικρό παιδί, χωνόμουν με χαρά στην ζεστή αγκαλιά Του και δεν μιλούσα καθόλου, παρά μόνο Τον κοιτούσα στα υπέροχα ματάκια Του και Του έλεγα τόσα σ’ αγαπώ με τα δικά μου δακρυσμένα μάτια. Πως είσαι Γιε μου; Πόσο ακόμη θα είσαι μακριά μου; Άραγε θα βρεθούμε ποτέ ξανά οι δυο μας μαζί, για να ζήσουμε όπως παλιά ξένοιαστοι και χαμένοι μέσα στην λατρεία που είχαμε ο ένας για τον άλλο; Όλα αυτά τα έλεγαν τα μάτια μου, μα δεν τολμούσαν να τα προφέρουν τα χείλη μου. Πάνω από κάθε επιθυμία μου, ήταν το θέλημα του Ουράνιου μας Πατέρα. Και σαν με έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά Του, έφευγε, έφευγε ξανά.

Η μητρική μου καρδιά σπάραζε 
στο μαρτύριο του θησαυρού μου

    Και τότε ήρθε η πληροφορία, πως είναι ο Γιος Του Θεού. Πως ο μονάκριβος άγγελός μου, είναι ο Μεσσίας που όλοι περίμεναν να τους λυτρώσει, να τους δώσει πίσω την αληθινή ζωή. Μα, για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να θυσιάσει τη δική Του. Ο Κύριος μου, είχε αρχίσει ήδη να με προετοιμάζει για το μαρτύριο Του λατρεμένου μας θησαυρού. Και όταν μου αποκαλύφθηκε ποιος στ’ αλήθεια είναι και τι θα Του συνέβαινε, η καρδιά μου δεν άντεξε ούτε τη χαρά, μα ούτε και την λύπη. Γι’ αυτό, χρειάστηκε να με δυναμώσει πολύ ο Κύριος μου. Τότε, δεν σταματούσα λεπτό να ικετεύω να απαλύνει, όσο ήταν επιτρεπτό, το μαρτύριο Του. Ζήτησα να θυσιαστώ εγώ αντί Αυτός και ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ζητούσα να γίνει το θέλημά μου. Σαν μητέρα, δεν μπορούσα να μην το κάνω, μα αποδέχτηκα αμέσως το Θεϊκό Του θέλημα ξανά.

    Από τότε, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, το βλέμμα μου να αντικρίσει το δικό Του, του έλεγα, καλό κουράγιο θησαυρέ μου, εγώ θα είμαι πάντα κοντά σου, έστω και σιωπηλή. Ω, φως των οφθαλμών μου, μοναδική μου αγάπη και χαρά, έρωτα μου και ζωή μου, πως θα το βάσταζε αυτό, η ήδη ραγισμένη καρδιά μου; Ουράνιε Πατέρα μου, το ξέρω πως έτσι πρέπει να γίνει, μα πως θα το αντέξω; Είναι τόσο αθώος, τόσο αγνός, τόσο νέος, τόσο αγαπητός! Ποιοι θα τολμήσουν να Τον πειράξουν; Ποιοι θα μπορούσαν να σταθούν απέναντί Του και να αγγίξουν το αγιασμένο σωματάκι Του για να Του κάνουν κακό; Τον γνωρίζετε στ’ αλήθεια; Ξέρετε ποιος είναι; Είναι ο Βασιλιάς των βασιλέων, είναι το Φως το αληθινό, είναι η απόλυτη Αγάπη, είναι η αληθινή Ζωή και η Οδός. Είναι ο Θεός μας. Είναι ο Ουρανός που κατέβηκε στη γη. 

    Ω Θεέ μου και Κύριε μου, εγώ το ξέρω, μα εκείνοι αν και δεν τα γνωρίζουν, για ποιο λόγο Τον αποστρέφονται; Γιατί Τον φθονούν; Δεν είναι η έκφραση της αγάπης; Δεν είναι όλος έλεος και στοργή; Σαν έμαθα πως Τον συνέλαβαν, η καρδιά μου δεν άντεξε. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και εκλιπαρούσα τον Κύριο μου για έλεος, δύναμη και υπομονή. Έπεσα στα δυο μου γόνατα και παρακάλεσα να μου δώσει δύναμη για να σηκωθώ, να τρέξω κοντά Του, να Τον κοιτάζω έστω και από μακριά και να Του πω, κάνε κουράγιο Γιε μου, είμαι κοντά σου, δεν είσαι μόνος, σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, η καρδιά μου μόνο για σένα χτυπά! 

    Σαν Τον αντίκρισα, πόνεσα, σπάραξε η καρδιά μου. Που είναι μωρό μου οι αγαπημένοι σου μαθητές; Αυτοί που πάντα σε λάτρευαν και σε ακολουθούσαν; Αυτοί που ορκίζονταν αιώνια πίστη, αγάπη και αφοσίωση; Είσαι λοιπόν μόνος αγάπη μου; Δεν αξίζει ο Ουράνιος Βασιλέας αγκάθινο στεφάνι. Τι κάνετε όλοι σας; Είναι ο Θεός μας. Είναι το μοναδικό μου κρινάκι. Αχ Θεέ μου και Κύριε μου, ποτέ δεν αντιστάθηκα στο θέλημα σου και ούτε και τώρα θα το κάνω. Μόνο σε ικετεύω να γίνουν όλα γρήγορα. Μην αφήσεις το σπλάχνο μας να βασανίζεται άλλο πια. Δεν θα αντέξει η μητρική καρδιά μου. Εσύ έβαλες μέσα στην ψυχή μου δυνατό έρωτα για αυτό το παιδί. Πως θα αντέξω να Το βλέπω να θυσιάζεται; 

   Τότε μου έστειλε τον Ιωάννη. Αυτό το μικρό ταπεινό παιδί, που πάντα λάτρευε το Γιο μου και δεν έφευγε από κοντά Του στιγμή. Με πήρε στην αγκαλιά του και μου ψιθύρισε: μην κλαις μητέρα. Σε κοιτάζει. Δώσε Του κουράγιο. Και κοιτώντας Τον από μακριά στα μάτια, Του φώναζα σιωπηλά, καλό κουράγιο αγαπημένο μου τέκνο. Σε ακολουθεί το σώμα μου και η ψυχή μου υποφέρει όσο και συ. Όλα σύντομα θα τελειώσουν. Θα βρεθείς στην αγκαλιά Του Ουράνιου μας Πατέρα, σύντομα ξανά. Κάνε κουράγιο θησαυρέ μου και απόλυτη υπακοή. Ευλογημένοι όσοι βρέθηκαν στο πέρασμά Του και Τον ανακούφισαν στο μαρτυρικό ανέβασμα προς τον Γολγοθά. Ο αθώος και αγνός θησαυρός μου, ανάμεσα σε δυο κακούργους, σε δυο ληστές. Σπλαχνίσου Γιε μου τα παιδιά σου, δεν ξέρουν τι κάνουν. Κάνε λιγάκι ακόμη υπομονή. 

      Και τότε άκουσα τους χτύπους από το σφυρί που με τόση βαρβαρότητα έμπηγαν στα θεϊκά Του χεράκια, τα καρφιά. Δεν ξέρω αν ο μονάκριβος μου άγγελος πονούσε εκείνη την ώρα περισσότερο από ότι η πληγωμένη μου καρδιά. Κάθε χτύπος και μια μαχαιριά, που μου ξέσχιζε την καρδιά. Που είσαι Θεέ μου; Δεν βλέπεις πόσο υποφέρουμε και οι δυο μας;    

 Και τότε άκουσα τη θεϊκή Του φωνή να μου λέει:  

Αγαπημένη μου κόρη, γλυκιά Μαριάμ, Εγώ υποφέρω περισσότερο από σας. Είναι ο μονογενής μου, λατρεμένος, αγαπητός μου Υιός. Για σας τους ανθρώπους υποφέρει. Ποιος θα μπορεί στο εξής να αμφισβητεί το έλεος και την ευσπλαχνία μου; Εγώ αποχωρίστηκα τόσο καιρό τον θησαυρό μου και τον πόνο μου δεν θα τον μάθατε ποτέ. Ησύχασε όμως κορούλα μου. Όλα τώρα τελειώνουν και η δόξα Του Μονογενή μας Υιού αρχίζει ξανά. Πήγαινε κορούλα μου στο σπίτι σου και περίμενε. Σε λίγο θα έρθει ο μονογενής σου Υιός να σε βρει. 

   Και πράγματι ήρθε, μέσα σε θεϊκή λάμψη και δόξα και μας έδωσε τόση ειρήνη και χαρά, μα και ελπίδα θεϊκή, που τόσο τα είχαμε ανάγκη όλα αυτά. Είναι αυτά που χρειάζεστε και όλα εσείς τα παιδιά Του, που τόσο βασανίζεστε αγαπημένοι μου. 

Με δάκρυα στα μάτια σας εκλιπαρώ για το μικράκι μου. Πονάω για Κείνο, μα πονάω και για όλα εσάς τα παιδιά μου. Πόσο σας πειράζει ο σατανάς... Αχ γλυκές εικόνες Του Θεού μου. Πόσο πολύ σας αγαπώ. Τι αγωνία έχω για τις ψυχές σας. Ακόμη και όσοι με πολύ κακία Τον φθονούν και Τον πληγώνουν, η καρδιά μου τους νοιάζεται και προσεύχομαι γι’ αυτούς πολύ.

   Σας παρακαλώ αγαπημένα μου παιδιά, δεχτείτε με ευγνωμοσύνη την υπέρτατη θυσία Του, αφού σαν τέλειος άνθρωπος υπέφερε και σταματήστε να πληγώνετε το μικρούλη μου Ιησού.

Ευλογημένοι όσοι λατρέψουν τον Γιο μου, 

όπως τον λάτρεψα και εγώ

    Ιησού, Ιησού μου, γλυκέ μονογενή μου Υιέ. Πόσο σε λατρεύω. Πόσο σ’ αγαπώ. Και μόνο στο άκουσμα του ονόματός Του, η ψυχή μου χαίρεται και αγάλλεται. Γι’ αυτό και όσοι προσεύχονται σ’ Αυτόν και μνημονεύουν το άγιο όνομα Του, εγώ θα σκύβω στοργικά από πάνω τους και θα τους κρατάω τρυφερά στην αγκαλιά μου.  

   Τόσο εγώ, όσο και ο Ουράνιος μας Πατέρας, χαιρόμαστε και ευλογούμε πολύ, όσους μνημονεύουν το όνομα Του λατρεμένου μας μονογενή Υιού, Ιησού. Και όσοι μεταλαβαίνουν Το άγιο Σώμα και Αίμα Του, Τον κρύβουν στην καρδιά τους και Τον κρατούν  σαν βρέφος στοργικά στην αγκαλιά τους, θα λάβουν τόσες πολλές ευλογίες που δεν μπορούν ούτε καν να τις φανταστούν.

   Πόσο πολύ θέλω παιδιά μου να ξεκουράζετε τον μικρούλη μου βασανισμένο Ιησού! Πόσο θα ήθελα να γίνει η αγάπη σας, μια πατρική και μητρική αγκαλιά γεμάτη στοργή και τρυφερότητα για το μονάκριβό μου θησαυρό, που να Του δίνει τόση γαλήνη και χαρά! Ο αγώνας που θα κάνετε για να μείνετε όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό καθαροί και αγνοί, θα αναπαύει την πληγωμένη Του ψυχή. Η υπακοή στο θεϊκό Του θέλημα, θα Τον κάνει να σας ευλογεί πολύ. 

   Μα αυτό που Τον ξεκουράζει περισσότερο και θα κάνει το θρόνο της καρδιάς σας, τον πιο ευλογημένο τόπο αγάπης και λατρείας, είναι η σιωπή, στις δικές σας επιθυμίες. Στις επιθυμίες που ύπουλα σας εμπνέει ο σατανάς και που πληγώνουν τον ουράνιο μας Πατέρα και Θεό μας, αφού δεν είναι σύμφωνες με το δικό Του θέλημα.

    Χαρίστε στο αγαπημένο μου αγοράκι, κάθε χτύπο της καρδούλας σας. Αφιερώστε Του, όλο σας το είναι. Την ύπαρξή σας. Το μυαλό σας, την καρδιά σας, το σώμα σας, ολόκληρη την ψυχή σας. Πείτε μου αγαπημένα μου παιδιά, δεν το αξίζει το μωρό μου; Και να θυμάστε πάντα, πως εγώ είμαι η μοναδική σας μανούλα. Σας προστατεύω όπως προστάτευα το μικρούλη μου Ιησού. Θέλω να νιώσετε πόσο πολύ σας αγαπάει η καρδιά μου.

   Είστε για μένα οικογένεια μου, όπως θα είναι και όποιος κρατάει το λατρεμένο μου μωρό με σταθερότητα, καθαρότητα και μητρικό έρωτα στην αγκαλιά του. 
 Όσοι αφήσουν την καρδιά τους να ανεβεί στον ουρανό και γίνει η ψυχή τους ένα με την βασιλεία Του Θεού, αυτοί πολύ θα ευλογηθούν και ο πονηρός δε θα μπορέσει να τους πειράξει στα δύσκολα, σατανικά χρόνια που έρχονται.

Kρύψτε στην καρδιά σας τον Γιο μου, στο δεύτερο Του διωγμό

     Μη ξεχνάς παιδί μου πως ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ζούμε το δεύτερο διωγμό του λατρεμένου μας Ιησού. Το έτος που έρχεται θα είναι η έναρξη της δράσης του αιώνιου εχθρού του και γι’ αυτό θέλησα να σας πω όλα αυτά. Ήθελα μονάκριβο παιδί της καρδιάς μου, να μάθετε πόσο ερωτικά λάτρεψα το Γιο μου, για να Τον λατρέψετε και σεις και να βοηθήσετε με τον έρωτα σας και άλλους να Τον γνωρίσουν και να Τον ερωτευθούν.

  Παιδιά μου, ο σατανάς πρώτα εσάς τους αγαπημένους Του θα θελήσει να πειράξει, γιατί ξέρει πως αν χτυπήσει εσάς, θα κερδίσει και όσες ταπεινές ψυχές στηρίζετε και σας ακολουθούν στον θείο έρωτα που έχετε για το μικρούλη μας. Δυναμώστε λοιπόν την ψυχή σας με την προσευχή και την εγκράτεια και προσπαθήστε όσο μπορείτε να διατηρήσετε την ειρήνη και τη γαλήνη που σας δίνεται σαν δώρο.

    Να ξέρετε παιδιά μου, πως όλοι υποφέρουν και θα υποφέρουν ακόμα πιο πολύ, γιατί το έτος αυτό είναι η έναρξη της δράσης του σατανά μα και η έναρξη των θεϊκών ευλογιών που έκρυβε ο ουρανός για τα δικά Του παιδιά, στα δύσκολα χρόνια της Αποκάλυψης. 

  Σ’ αυτά τα χρόνια, λίγο πριν τον όλεθρο, την καταστροφή και την ερήμωση, ο Θεός Πατέρας, επιτρέπει να αποκαλύπτονται ουράνιες αλήθειες σε απλές ταπεινές ψυχές, για να στηριχθούν στην πίστη και να μην χάσουν την ελπίδα τους, τα παιδιά Του εκείνα που με αγωνία Τον αναζητούν και με μεγάλη λαχτάρα θέλουν να Τον αγαπήσουν από τα βάθη της καρδιά τους σαν μοναδικό Πατέρα και Θεό τους. 

   Αγαπημένα μου παιδιά, είστε ελεύθεροι να ζήσετε όπως εσείς επιθυμείτε. Εγώ ήθελα μέσα από την καρδιά μου, που κρύβει τόση μητρική λατρεία για σας, να σας πω, ότι πρέπει να αγωνίζεστε στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

  Μη σταματάτε τις θερμές σας προσευχές, με τις οποίες προστατεύετε τις ψυχές σας, στηρίζοντας έτσι και την πονεμένη σας πατρίδα, που λάτρεψε όσο καμιά άλλη Τον μονογενή μου Υιό. 

   Αφήστε την καρδιά σας να γίνει η πιο ζεστή φάτνη για το ταπεινό μας Βρέφος, που γυμνό από την κακία των ανθρώπων, αναζητά λίγη ζεστασιά. 

Ας είναι αυτή η έναρξη μιας καινούργιας ζωής, γεμάτο τέλεια λατρεία και έρωτα για το μονάκριβο σας θησαυρό, Τον μονογενή Υιό του Κυρίου μας, μα και της δικής μου καρδιάς, Τον αστραφτερό Ήλιο, γλυκό μας Ιησού!

Με αγάπη, η μοναδική σας μανούλα,

ταπεινή Μαριάμ.