Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

7. Η σκάλα του ουρανού

7. Η σκάλα του ουρανού








Η χαρά της μαμάς Σοφίας



Το κρύο σήμερα είναι τσουχτερό και η Αγγελική κάθεται δίπλα από το τζάκι για να ζεσταθεί. Κοντά της είναι και η Χιονούλα, το μικρό αρνάκι που της χάρισε ο κυρ Παντελής, ο τσοπάνος.

Η μαμά της και η αδελφούλα της η Χριστίνα μόλις γύρισαν από την επίσκεψη τους στον ευλαβή ιερέα του χωριού τους, τον πάτερ Ιωάννη. Είχαν πάει να εξομολογηθούν και να αφήσουν κάτω από το πετραχήλι του όσα λάθη είχαν κάνει.

Η Αγγελική είδε το πρόσωπο της μαμάς της και της αδελφής της να λάμπει από χαρά και ευτυχία.

-Πόσο χαρούμενη σε βλέπω μαμά μου!

-Ναι, κοριτσάκι μου, είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί σήμερα καθάρισα πάλι την ψυχή μου από κάθε λάθος και αμαρτία που είχα κάνει σαν άνθρωπος και την είχα λερώσει.

-Πότε, μαμά, θα πάω και εγώ στον καλό μας ιερέα για να εξομολογηθώ τα λαθάκια που κάνω;

-Όποτε θέλεις και νιώσεις, μωρό μου, ότι είσαι έτοιμη.

-Θέλω, μαμά, αλλά δεν ξέρω πώς να εξομολογηθώ. Θα μπορούσες να με βοηθήσεις, ώστε να προετοιμαστώ κατάλληλα; 

-Βεβαίως, κοριτσάκι μου. Θα σε βοηθήσω να γνωρίσεις το υπέροχο αυτό μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως, με το οποίο ο κάθε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και να είναι, μπορεί να γίνει ένας φωτεινός άγγελος στον αγαπημένο μας Θεό.



Η μαμά Σοφία ήταν χαρούμενη που το κοριτσάκι της ζήτησε από μόνη της να μάθει για το μεγάλο αυτό μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου. Ήξερε πολύ καλά πως όσο πιο γρήγορα θα άρχιζε το μικρό της κοριτσάκι να αντιλαμβάνεται τα λαθάκια που κάνει και να καθαρίζει απ’ αυτά την ψυχή της με την εξομολόγηση, τόσο πιο γρήγορα θα φύτρωναν, στο αθώο χωραφάκι της καρδιάς της, τα λουλούδια των αρετών.

Τα λάθη που κάνουμε μοιάζουν με τα διάφορα ζιζάνια που φυτρώνουν δίπλα από τα λουλουδάκια και τα χρήσιμα λαχανικά και μερικές φορές καταστρέφουν τις χρήσιμες σπορές. Γι’ αυτό και οι γεωργοί, για να μην καταστραφούν οι σοδειές τους, φροντίζουν πάντα να βγάζουν τα ζιζάνια έγκαιρα και να τα καίνε στην άκρη του χωραφιού.

Η μαμά Σοφία θέλει να μάθει στην Αγγελική της, όπως έμαθε και στη μεγάλη της κόρη Χριστίνα, να προσέχει το χωραφάκι της καρδιάς της με τα ευωδιαστά λουλουδάκια των αρετών και να μην αφήνει καθόλου να φυτρώνουν σ’ αυτό τα βλαβερά ζιζάνια των λαθών και των αμαρτιών.

Θέλει να γίνει το μικρό της κοριτσάκι, ένας άγγελος που θα σκορπά γύρω του την ευωδία της ουράνιας αγάπης και με την μελωδία της ενάρετης ζωής της θα κάνει ευτυχισμένο τον ουράνιο Πατέρα και Θεό της. Πήγε, λοιπόν, κοντά στο μικρό της κοριτσάκι, που απολάμβανε την ζέστη από το αναμμένο τζάκι και αφού χάιδεψε  λίγο τη Χιονούλα, το μικρό κάτασπρο αρνάκι, ξεκίνησε να ερμηνεύει στην Αγγελική το μεγάλο μυστήριο της μετανοίας.



Οι περιποιήσεις της ψυχής



-Θυμάσαι, Αγγελική μου, όταν δημιουργούσε ο καλός Θεός μας τον άνθρωπο, πως τον είχε φτιάξει;

-Πρώτα είχε φτιάξει το σώμα του και μετά έβαλε μέσα σ’ αυτό την ψυχή του.

-Σωστά το θυμάσαι παιδί μου. Πρώτα έφτιαξε από χώμα το σώμα μας που είναι υλικό και φθαρτό αλλά και ορατό στα μάτια μας. 

-Τι σημαίνει, μαμά, φθαρτό;

-Ότι, δεν είναι αιώνιο, αφού μετά τον θάνατο του ανθρώπου, το σώμα μας επιστρέφει και πάλι στο χώμα. Ενώ η ψυχή, σαν πνευματική που είναι, επειδή βγήκε από την μητρική καρδιά του Θεού Πατέρα μας, είναι άυλη και άφθαρτη, δηλαδή δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά δεν μπορούμε και να την δούμε με τα σωματικά μας μάτια.

Όπως, λοιπόν, το υλικό μας σώμα έχει ανάγκη από κάποιες περιποιήσεις, όπως είναι το πλύσιμο για να μην είναι βρώμικο, το ντύσιμο για να μην κρυώνει και την τροφή για να μπορεί να ζει, έτσι και η αθάνατη ψυχή μας θέλει τις δικές της φροντίδες. 

-Αφού, μαμά, η ψυχή δεν είναι υλική, τι φροντίδες μπορεί να χρειάζεται;

-Και όμως, παιδί μου, πιο μεγάλη ανάγκη έχει η ψυχή μας το πλύσιμο, το ντύσιμο και την τροφή, παρά το σώμα μας.

-Δηλαδή, μανούλα, ποια είναι τα ρούχα της ψυχή μας;

-Τα πολύτιμα ρούχα της ψυχής, είναι όλα εκείνα τα έργα αγάπης που θέλει ο Κύριος μας να κάνουμε για να είμαστε δικά του παιδιά. Οι σπουδαίες αρετές της αγάπης, της ευσπλαχνίας, της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης, της πνευματικής ευγένειας, της καλοσύνης και άλλα, αποτελούν τα όμορφα ρούχα των αρετών που στολίζουν μια ψυχή που αγαπά τον καλό Θεό μας.

-Η τροφή της ψυχής, μαμά, ποια είναι;


-Είναι, Αγγελική μου, ο λόγος του Θεού που βρίσκεται μέσα στο βιβλίο της αγίας Γραφής. Στο βιβλίο αυτό μαθαίνουμε για τον καλό Θεός μας και πως πρέπει να ζούμε αν θέλουμε να βρεθούμε μια μέρα μαζί του στο ουράνιο Βασίλειο της απόλυτης χαράς και ευτυχίας. Σ’ αυτό μέσα θα διαβάσουμε ποιο είναι το άγιο θέλημα του για να το εφαρμόσουμε και να γίνουμε δικοί του άγγελοι. Είναι το βιβλίο που δεν πρέπει να λείπει ποτέ από κανένα σπίτι και από κανέναν άνθρωπο. Αν έλειπε, παιδί μου, το οξυγόνο από τον αέρα και το απαραίτητο φαγητό στον άνθρωπο θα μπορούσε να ζήσει κανείς;

-Όχι, μαμά.

-Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, μικρέ μου άγγελε, και με την ψυχή μας. Χωρίς τον λόγο του Θεού, που είναι το οξυγόνο και η τροφή της ψυχής, δεν μπορεί να ζήσει πνευματικά καμιά ψυχή. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο όλοι μας να διαβάζουμε κάθε μέρα το άγιο Ευαγγέλιο για να δυναμώνει στην πίστη η ψυχή μας.

-Ποια άλλη πνευματική τροφή μαμά έχει ανάγκη η ψυχή μας;

-Ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς, μας λέει και για μια άλλη πολύ σπουδαία και απαραίτητη πνευματική τροφή, που χωρίς αυτήν δεν θα έχει κανείς την χαρά να είναι ευτυχισμένος αιώνια κοντά του.

-Ποια είναι αυτή, μαμά;

-Είναι, Αγγελική μου, η θεία Κοινωνία, το πολύτιμο Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με το οποίο η ψυχή καθαρίζει από κάθε αμαρτία και λάμπει σαν τον ήλιο από τον αγιασμό που της δίνει. «Εάν δεν φάτε και δεν πιείτε το Σώμα και το Αίμα του Υιού του ανθρώπου, ουκ έχετε ζωήν την αιώνιον» μας λέγει στο άγιο Ευαγγέλιο του. Επίσης, με την θεία Κοινωνία ο αγαπημένος μας βασιλιάς Χριστός, όχι απλά μας συγχωρά αλλά καίει και εξαφανίζει με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος κάθε λάθος και αμαρτία που έχουμε κάνει. Μπορεί, παιδί μου, ο Θεός να μας συγχωρεί για τα λάθη που κάνουμε, όποτε εμείς του ζητάμε συγνώμη, όμως ο Ίδιος λέει πως μόνο η θεία Κοινωνία μπορεί να κάψει και να εξαφανίσει όλα τα αμαρτήματα μας. Γι’ αυτό και ζητά απ’ όλα τα παιδιά του να προσέρχονται τακτικά στη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων.

-Πω, πω, μανούλα! Θέλω να κοινωνώ τακτικά για να καίει με την θεία Κοινωνία κάθε λάθος και κάθε αμαρτία μου ο αγαπημένος μου Βασιλιάς!  

-Ναι, γλυκιά μου κόρη. Κι εγώ σαν μανούλα σου θα είμαι πολύ ευτυχισμένη όταν βλέπω να γίνεσαι ένα με τον Βασιλιά σου μέσα από την θεία Κοινωνία και να λάμπεις σαν τα αστεράκια του ουρανού μπροστά στο άγιο Θρόνο του.

Θέλω όμως, Αγγελική μου, να σε ρωτήσω κάτι. Αν ξέραμε πως σήμερα το βράδυ θα ερχόταν να μας δει στο σπίτι μας κάποιο σπουδαίο πρόσωπο, θα τον υποδεχόμασταν έτσι όπως είμαστε λερωμένοι από τις διάφορες δουλειές ή θα πλενόμασταν για να είμαστε καθαροί, θα φορούσαμε καθαρά ρούχα και θα καθαρίζαμε το σπιτάκι μας για να μην είναι ακατάστατο και βρώμικο; 

-Θα κάναμε, μανούλα μου, μπάνιο, θα βάζαμε τα πιο όμορφα μας ρούχα και θα καθαρίζαμε το σπιτάκι μας για να λάμπει από ομορφιά. Θα ήταν, μαμά μου, αγένεια να υποδεχτούμε στο σπιτάκι μας έναν επίσημο άνθρωπο, δίχως να τα φροντίσουμε όλα αυτά.

-Ναι, παιδί μου, θα ήταν πραγματικά αγένεια αλλά και πολύ προσβλητικό γι’ αυτόν. Δεν θα ήθελε ενδεχομένως να ξανάρθει ποτέ να μας δει. Έτσι δεν είναι;

-Ναι, μαμά. Καταλαβαίνω τώρα πόσο σπουδαίο είναι το πλύσιμο και το καθάρισμα της ψυχής μας από κάθε λάθος και βρωμιά. Θα ήθελα πολύ, μανούλα μου, να μου μιλήσεις για το πλύσιμο της ψυχής μου, ώστε ποτέ να μην αφήνω πάνω της κανένα λάθος και καμιά βρωμιά.



Το πολύτιμο δώρο



-Θυμάσαι, Αγγελική μου, ποιο ήταν το μεγάλο λάθος που είχε κάνει ο άνθρωπος μέσα στον παράδεισο και ανάγκασε τον καλό Θεό μας να τον βγάλει έξω απ’ αυτόν;

-Θυμάμαι, μαμά. Ήταν που δεν άκουσαν τα λόγια του Θεού που τους είπε να μην φάνε από τον καρπό του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού και έκαναν ότι τους είπε το πονηρό φίδι που ήταν ο σατανάς Εωσφόρος.

-Σωστά, κοριτσάκι μου. Αντί ο άνθρωπος να εμπιστευθεί τον Δημιουργό του, έδειξε εμπιστοσύνη στον πονηρό εχθρό του. Η έλλειψη, όμως, εμπιστοσύνης δείχνει παιδί μου και την έλλειψη αληθινής αγάπης στον γονιό σου.

Ένα παιδί που αγαπά και σέβεται πραγματικά τον γονιό του, τον εμπιστεύεται, ακούει τις συμβουλές του και τις εφαρμόζει. Αντίθετα, η παρακοή στις εντολές του αγαπημένου του γονιού δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης αλλά και λίγη αγάπη σ’ αυτόν.

Η πράξη των πρωτοπλάστων αυτό έδειξε. Αυτά τα τρία σοβαρά λάθη, δηλαδή η έλλειψη εμπιστοσύνης, αγάπης και υπακοής στον ουράνιο μας Πατέρα αποτελούν και την βάση κάθε αμαρτίας που έκανε και κάνει από τότε ο άνθρωπος.

-Δεν μπορεί, μαμά, να αντισταθεί ο άνθρωπος σ’ αυτά τα τρία κακά για να μην κάνει αμαρτίες;

-Μπορεί, Αγγελική μου, αλλά είναι τόσο μεγάλη η δύναμη του κακού που μπήκε μέσα στον άνθρωπο εξαιτίας του λάθους αυτού των πρωτοπλάστων, που πρέπει να κάνει πραγματικό αγώνα ο άνθρωπος για να τα καταφέρει.

Το προπατορικό αυτό αμάρτημα, η εμπιστοσύνη δηλαδή που έδωσε στον σατανά εκείνη τη στιγμή της πτώσης του, δημιούργησε μέσα στην ψυχή του μια κλίση προς το κακό και την αμαρτία. Κατάφερε ο σατανάς κάτι μοναδικό.

-Τι κατάφερε, μανούλα;

-Να, εύκολα να ακολουθεί ο άνθρωπος το θέλημα του και το θέλημα του σατανά, παρά το θέλημα του Θεού Πατέρα μας. Γι’ αυτό και σιγά-σιγά άρχισε να απομακρύνεται από τον καλό Θεό μας και να κάνει πολλά και κακά πράγματα που κάνουν τον σατανά να χαίρεται και τον Θεό μας να πικραίνεται.

-Και τώρα, μανούλα, πως μπορεί να βοηθήσει ο καλός Θεός μας τον άνθρωπο για να επιστρέψει κοντά του;

 -Επειδή, κοριτσάκι μου, δεν θέλει ο Θεός τον πνευματικό θάνατο κανενός αμαρτωλού, μας έδωσε ένα πολύτιμο δώρο, βγαλμένο μέσα από την ευσπλαχνική του καρδιά, για να μας βοηθήσει να μπούμε ξανά στην θεϊκή του αγκαλιά.

-Ποιο είναι αυτό το πολύτιμο δώρο, μαμά;




-Είναι το μεγάλο και σωτήριο Μυστήριο της Μετάνοιας και της Εξομολόγησης. Με αυτό, ο κάθε αμαρτωλός, ακόμα και ο χειρότερος όλου του κόσμου να είναι, όταν θελήσει να επιστρέψει πίσω στην καρδιά του Θεού Πατέρα του, μπορεί να το κάνει εύκολα και γρήγορα.

-Με ποιο τρόπο, μαμά;

-Με μια λέξη που βγαίνει με βαθιά συντριβή και ειλικρινή μετάνοια μέσα από την καρδιά του. Η λέξη αυτή είναι, κοριτσάκι μου, η «συγνώμη». Είναι τόσο μικρή αλλά και τόσο θαυματουργή όταν είναι βέβαια αληθινή!

-Τι μπορεί, μαμά μου, να κατορθώσει μια τόσο μικρή λεξούλα;

-Τόσα, όσα δεν μπορείς να φανταστείς, παιδί μου! Μπορεί, όχι μόνο να σώσει έναν μεγάλο αμαρτωλό αλλά και να τον κάνει άγιο, μεγάλο άγιο και δάσκαλο της Εκκλησίας μας!

-Πω, πω, μανούλα! Πόσο θα ήθελα να μου πεις μια ιστορία απ’ αυτά τα μεγάλα θαύματα που κάνει η θαυματουργή αυτή λεξούλα!

-Θα σου πω παιδί μου.



Από ληστής… Άγιος!



-Ζούσε κάποτε, Αγγελική μου, στην Αφρική και συγκεκριμένα στην Αιθιοπία, ένας πλούσιος που είχε πολλά κτήματα αλλά και πολλούς δούλους που δούλευαν σ’ αυτά.

Ανάμεσα στους δούλους υπήρχε και ένας δούλος ο οποίος ήταν πολύ σκληρός, κακός και δύστροπος. Τον έλεγαν Μωυσή και τον φοβόντουσαν όλοι. Δεν περνούσε μέρα που να μην δημιουργήσει και ένα πρόβλημα στους υπόλοιπους εργάτες ή στο σπίτι του αφεντικού του. Ήταν εύσωμος και είχε τεράστια σωματική δύναμη, γι’ αυτό και κανείς δεν μπορούσε να τα βάλει εύκολα μαζί του. Και μόνο που τον έβλεπες, παρέλυες από τον φόβο σου. Όταν θύμωνε έμοιαζε σαν μαύρος δαίμονας που προκαλούσε με την παρουσία του τρόμο. Είχε καταντήσει τόσο πολύ ανυπόφορος που αναγκάστηκε το αφεντικό του να τον διώξει.

Ο Μωυσής βρήκε καταφύγιο σε μια συμμορία ληστών και μετά από λίγο χρονικό διάστημα έγινε αρχηγός τους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά όλη η περιοχή υπέφερε πολλά δεινά από τους ληστές του Μωυσή. Ληστείες, καταστροφές, φόνοι και πολλές άλλες κακές πράξεις έκαναν ονομαστή την συμμορία του. Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος όλων. Το όνομα του σαν «μαύρος δαίμονας» κυκλοφορούσε παντού και έσπερνε φόβο, τρόμο και πανικό.

-Πως μπορεί, μανούλα, κάποιος άνθρωπος να κάνει τόσα πολλά κακά και να μην καταλαβαίνει το λάθος του;

-Όταν, παιδί μου, φύγει η χάρις του Θεού από μια ψυχή τότε αυτή μπορεί να κάνει τα πιο κακά πράματα. Και ο Μωυσής ήταν μια τέτοια περίπτωση. Άκουσε τι έκανε μια φορά όταν απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυχτερινές επιδρομές του από τα άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού, που έβοσκε εκεί γύρω του. Τόσο πολύ οργίστηκε, που αποφάσισε να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε όμως να περάσει στην απέραντη όχθη του μεγάλου ποταμού Νείλου, για να φθάσει στην καλύβα του βοσκού. Αφού έδεσε πρώτα στο κεφάλι του τα ρούχα του για να μην βραχούν, όρμησε μέσα στα φουρτουνιασμένα κύματα του ποταμού και άρχισε να κολυμπά. Στο στόμα του κρατούσε με τα δόντια του το μεγάλο μαχαίρι με το οποίο σκορπούσε παντού τον όλεθρο.

-Ο τσοπάνος, μανούλα, σώθηκε;

-Ναι, παιδί μου. Όταν αντιλήφθηκε τι γινόταν, πρόλαβε να εξαφανιστεί για να σώσει τη ζωή του. Ο λήσταρχος, όμως, Μωυσής από τον θυμό του που δεν βρήκε τον τσοπάνη για να τον σφάξει, έπεσε με πρωτάκουστη μανία πάνω στα πρόβατα που έβοσκαν ξένοιαστα και τα έσφαξε όλα.

-Πω, πω, τι φοβερή κακία!

-Για να δεις, παιδί μου, και την δύναμη αυτού του τερατόμορφου ανθρώπου, άκουσε μετά τι έκανε. Σαν χόρτασε το μάτι του από αίμα, έδεσε από τις ουρές μεταξύ τους τέσσερα από τα καλύτερα κριάρια, τα φορτώθηκε στον ώμο του και πέρασε πάλι κολυμπώντας τον Νείλο ποταμό. Ύστερα, έψησε τα κριάρια, έφαγε τα καλύτερα κρέατα, ήπιε εικοσιπέντε λίτρες κρασί που είχε φυλαγμένο, περπάτησε πενήντα μίλια χωρίς διακοπή και έφτασε στο κρησφύγετο του. 

-Η αστυνομία, μαμά, γιατί δεν τον έπιασε;

-Πολλές φορές προσπάθησαν να τον συλλάβουν για τα πολλά εγκλήματα του αλλά κατόρθωνε πάντα να τους ξεφεύγει. Μια φορά που τον κυνηγούσαν πολλοί αστυνομικοί, αναγκάστηκε να κρυφτεί βαθιά στην έρημο, στην οποία ζούσαν πολλοί μεγάλοι και ονομαστοί άγιοι ασκητές.

-Σκότωσε και άγιους ασκητές, μαμά;


-Όχι, Αγγελική μου. Απεναντίας, η συναναστροφή του με τους αγίους αυτούς ασκητές και η αγάπη και η στοργή που του έδειξαν, ημέρεψαν σιγά-σιγά τα βάρβαρα ένστικτα του. Όλοι οι ασκητές άρχισαν να προσεύχονται στον καλό Θεό μας για να σώσει τον άγριο αυτό ληστή και να λυτρώσει και την περιοχή από τις καταστροφικές επιδρομές του.

-Ο Θεός, άκουσε τις προσευχές τους;

-Ναι, κοριτσάκι μου. Όταν προσευχόμαστε με δάκρυα και πόνο για κάποιον, ο Θεός ακούει τις προσευχές μας και βοηθάει την πληγωμένη από την επίδραση του σατανά ψυχή. Το ίδιο, λοιπόν, συνέβη και με τον ληστή Μωυσή. Άκουσε τις προσευχές των αγίων εκείνων ανθρώπων και άρχισε να φωτίζει το σκοτισμένο του μυαλό. Κατάλαβε τα πολλά και μεγάλα εγκλήματα που είχε κάνει και άρχισε να μετανιώνει για όλα αυτά. Άρχισε να ζητά συγνώμη από τον Θεό και να κλαίει για τα λάθη του. 

-Ο καλός Θεός μας δεν τον συγχώρεσε, μαμά;

-Και βέβαια, τον συγχώρεσε. Και όχι μόνο τον συγχώρεσε αλλά, επειδή η μετάνοια του ήταν πολύ μεγάλη και αληθινή, άρχισε να τον πλημμυρίζει με την χάρη του αγίου Πνεύματος.

-Τι έγινε μετά, μαμά;

-Ο Μωυσής προόδεψε τόσο πολύ στις αρετές που έγινε πρότυπο προς μίμηση. Έφτασε στα μέτρα των μεγάλων αγίων ασκητών. Αγάπησε τόσο πολύ τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, που ζούσε μόνο με την ενθύμηση του, την αγάπη του και τις άγιες εντολές του! Προχώρησε τόσο πολύ στην αγιότητα που όλοι έβλεπαν την χάρη του Θεού να τον επισκιάζει. Η φήμη της άγιας ζωής του είχε εξαπλωθεί τόσο πολύ που ερχόντουσαν από μακρινά μέρη για να τον ακούσουν και να τον συμβουλευτούν.

-Οι άλλοι ληστές τι έκαναν όταν έμαθαν για την αλλαγή του αρχηγού τους;

-Μια φορά κάποιοι απ’ αυτούς ήρθαν στην έρημο για να ληστέψουν τους άγιους ασκητές. Τέσσερεις απ’ αυτούς, που ήταν παλιοί σύντροφοι του Μωυσή, μπήκαν να ληστέψουν την καλογερική καλύβα του, χωρίς να φαντάζονται ποιον θα έβρισκαν μέσα. Σαν τον είδαν, κυριολεκτικά σαστίσανε.

-Και ο Μωυσής τι έκανε, μαμά;

-Με μεγάλη ευκολία τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στη συνάθροιση των αγίων ασκητών. Εκεί τους ρώτησε τι θα ήθελαν να τους κάνει, αφού ο ίδιος πια δεν ήθελε να κάνει ποτέ κακό σε άνθρωπο, ούτε και σε ληστές.

-Εκείνοι, τι του είπαν να κάνει;

-Τον συμβούλεψαν να τους λύσει από τα δεσμά και να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι. Έτσι και έκανε. Οι ληστές, όμως, δεν θέλησαν να φύγουν! Τους συγκλόνισε το παράδειγμα του πρώην αρχηγού τους. Έμειναν κοντά του για να βρουν την σωτηρία της ψυχής τους και έγιναν και αυτοί μεγάλοι ασκητές.

-Είναι φανταστικό, μανούλα, αυτό που συνέβηκε σ’ αυτόν τον ληστή!

-Είναι, πράγματι, φανταστικό παιδί μου αυτό που επιτρέπει ο καλός Θεός μας να γίνεται σε κάθε ψυχή που μετανιώνει για τα λάθη της και ζητά συγνώμη από τον Κύριο μας, όπως έκανε ο ληστής Μωυσής. Αξιώθηκε να γίνει από μεγάλος αμαρτωλός, ένας μεγάλος άγιος, γιατί ο Μωυσής έγινε μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας, η οποία τον κατέταξε μεταξύ των οσίων και εορτάζει την μνήμη του στις 28 Αυγούστου!



Η σκάλα του ουρανού 



Μετά την ωραία διήγηση της μαμάς Σοφίας για τον φοβερό ληστή Μωυσή που έγινε με τη δύναμη της μετάνοιας ένας τόσο μεγάλος άγιος, η μικρή Αγγελική έμεινε για λίγα λεπτά πολύ σκεφτική. Αντιλαμβανόταν πόσο δυνατή είναι η λέξη «συγνώμη» όταν βγαίνει με ειλικρίνεια μέσα από μια ψυχή. Είναι τόσο δυνατή που κάνει τον ίδιο τον Θεό να πλημμυρίζει με τη χάρη της ευσπλαχνίας του τον χειρότερο αμαρτωλό.

-Αν η μετάνοια, μαμά, έχει τόση δύναμη να μετατρέπει έναν πολύ αμαρτωλό άνθρωπο σε άγιο, τότε όλοι οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να ξεφύγουν από την δύναμη του σατανά και να γίνουν άγιοι!


-Η μετάνοια, Αγγελική μου, είναι το πιο πολύτιμο δώρο που έδωσε ο καλός Θεός μας σε όλους τους ανθρώπους μετά την έξοδο των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο. Είναι η μοναδική σκάλα που μας ανεβάζει από τη γη στον ουρανό. Χάρη στη σκάλα αυτή της μετάνοιας, όλοι οι άνθρωποι έχουν πλέον την δυνατότητα όχι μόνο να σωθούν από τις παγίδες του σατανά αλλά και να αγιάσουν. Μόνο που για να ανεβείς με σιγουριά μέχρι τον ουρανό με την σκάλα αυτή, πρέπει να προσέξεις δυο πολύτιμες λεπτομέρειες που πρέπει να εφαρμόσεις πιστά.

-Ποιες είναι αυτές, μαμά;

-Η πρώτη είναι πως πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς τη λέξη «συγνώμη». Αν δεν μάθουμε να λέμε ταπεινά συγνώμη κάθε φορά που κάνουμε κάποιο λάθος, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να ανεβούμε το πρώτο σκαλοπάτι της ουράνιας αυτής σκάλας. 

-Και η δεύτερη, ποια είναι, μανούλα;

-Όταν ζητάμε συγνώμη να μην προσπαθούμε ποτέ να δικαιολογούμαστε για το λάθος μας. Η δικαιολογία είναι η βάση και η δύναμη του κακού. Η δικαιολογία καταστρέφει την δύναμη της μετάνοιας και αφήνει περιθώρια στο σατανά να κυριαρχήσει ξανά πάνω στην ψυχή μας.

-Γιατί είναι, μανούλα, τόσο κακό η δικαιολογία;

-Θυμάσαι, Αγγελική μου, τι έκαναν ο Αδάμ και η Εύα μετά το λάθος τους στον παράδεισο; Ζήτησαν συγνώμη από τον καλό Θεό μας ή άρχισαν να δικαιολογούνται;

-Πράγματι, μαμά, δεν είπαν συγνώμη για το αμάρτημα τους αλλά άρχισαν να λένε διάφορες δικαιολογίες. Ο Αδάμ έριχνε την αιτία του λάθους του στην Εύα και η Εύα στο φίδι. 

-Ξέρεις ποιος έβαλε στο νου τους όλες αυτές τις δικαιολογίες αντί να πουν συγνώμη;

-Ο σατανάς, μαμά;

-Σωστά, κοριτσάκι μου, ο σατανάς ήταν που δεν τους άφηνε να πουν συγνώμη αλλά ανόητες δικαιολογίες και να υποστηρίζει ο καθένας πως είναι αθώος και πως ο άλλος φταίει. Γι' αυτό και πικράθηκε πολύ ο καλός Θεός μας από την στάση τους αυτή, επειδή η δικαιολογία τους, έδειχνε πόσο εγωισμό έχει η ψυχή τους. Η δικαιολογία των πρωτοπλάστων ήταν και η βασική αιτία που έχασαν τον παράδεισο.

Όποιος θέλει να είναι κοντά στον Θεό και να απολαμβάνει την γλυκιά Πατρική του αγάπη, πρέπει να μάθει να ζητά ταπεινά συγνώμη για τα λάθη του και να μην δικαιολογείται γι' αυτά. 

-Τώρα καταλαβαίνω γιατί όταν κάνω κάποιο λάθος και σου ζητήσω συγνώμη, εσύ μανούλα μου με συγχωρείς αμέσως και με αγκαλιάζεις, ενώ όταν αρχίζω να δικαιολογούμαι και να τα ρίχνω στον μικρό μας Ιωσήφ είσαι στεναχωρημένη!

-Ναι, μωρό μου, και χαίρομαι που πρόσεξες πόσο με στεναχωρεί όταν δεν καταλαβαίνεις το λάθος σου αλλά αρχίζεις τις δικαιολογίες. Το ίδιο όμως στεναχωριέται και ο καλός Θεός μας, όταν μας βλέπει να δικαιολογούμαστε αντί να ζητάμε αμέσως συγνώμη για το λάθος μας. Στεναχωριέται γιατί την ώρα που δικαιολογούμαστε βλέπει τον σατανά να μας έχει μπλέξει μέσα στα σατανικά του δίχτυα και εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι εκείνη τη στιγμή κάνουμε το θέλημα του.

-Δεν ήξερα, μανούλα μου, πόσο μεγάλο λάθος ήταν η δικαιολογία, γι' αυτό από τώρα και στο εξής θα προσπαθήσω να μην δικαιολογούμαι ποτέ και να μην δίνω έτσι δύναμη στο σατανά να με κάνει ότι θέλει.

-Μπράβο, γλυκιά μου κόρη! Δείχνει σύνεση και ανδρεία η ψυχή εκείνη που ζητά χωρίς ντροπή συγνώμη για τα λάθη της και κάνει τους άλλους ανθρώπους να την αγαπούν και να την σέβονται. Η σωτηρία της ψυχής μας, κοριτσάκι μου, περνάει πάντα μέσα από τον δρόμο της συγνώμης, ενώ η καταστροφή της περνάει πάντα μέσα από την δικαιολογία. Ακόμα, και η δικαιολογία που προβάλλουμε όταν δυσκολευόμαστε να κόψουμε κάποιο πάθος και αδυναμία μας είναι επικίνδυνη.

-Τι εννοείς, μανούλα;

-Θα σου πω μια ιστορία και θα καταλάβεις.



Το παλληκάρι και το ακαλλιέργητο χωράφι



Υπήρχε κάποτε ένα νέο παλληκάρι που ζούσε αρχικά μια άσχημη ζωή με πολλά λάθη και αμαρτίες. Μετά μετανόησε για όλα αυτά και ζήτησε από το Θεό συγνώμη. Πήγε σ’ έναν πνευματικό πατέρα, εξομολογήθηκε όλα τα αμαρτήματα του και άρχισε να ζει όσο μπορούσε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Βέβαια, παρά τον πνευματικό αγώνα που έκανε, δυσκολευόταν πολύ να κόψη κάποιες άσχημες συνήθειες που είχαν ριζώσει με την πάροδο του χρόνου μέσα του. Αυτό τον έκανε να απογοητευτεί πολύ και να μην έχει πλέον την διάθεση να συνεχίσει τον πνευματικό του αγώνα. Αφού δικαιολόγησε τον εαυτό του, ότι είναι αδύνατο να τα καταφέρει, πήγε στον πνευματικό του πατέρα για να του μεταφέρει την απόφαση του. Τότε ο σοφός εκείνος άνθρωπος του είπε:

-Μου θυμίζεις, με αυτά που μου λες παιδί μου, κάτι που συνέβη σ’ ένα φίλο μου αγρότη. Έλα κάθισε εδώ κοντά μου για να σου πω μια μικρή ιστορία.

Ο νέος άκουγε πάντα με ενδιαφέρον τα χαριτωμένα αυτοσχέδια ανέκδοτα του σοφού Γέροντα.

-Ο φίλος μου που λες, είχε ένα χωράφι στην άκρη του χωριού το οποίο ήταν χρόνια ακαλλιέργητο και γι’ αυτό ήταν γεμάτο αγκάθια και τριβόλια. Κάποια στιγμή αποφάσισε να το σπείρει αλλά έπρεπε πρώτα να το καθαρίσει. Έστειλε τον μεγάλο του γιο να κάνει την δουλειά αυτή. Μα, σαν είδε το παλληκάρι τα πελώρια αγκάθια με τα οποία αυτό ήταν γεμάτο, έπεσε σε απελπισία και άρχισε τις δικαιολογίες.

-Δεν γίνεται να καθαρίσει ποτέ αυτό το χωράφι, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του. Πώς να ξεριζώσω τόσα αγκάθια και τριβόλια με τα οποία είναι γεμάτο;

Έτσι, όταν έπεισε για καλά τον εαυτό του πως ήταν αδύνατο να γίνει η δουλειά, ξάπλωσε κάτω από ένα θάμνο και κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε ήταν πια μεσημέρι. Έριξε το νυσταγμένο του βλέμμα πάνω στα αγριόχορτα και τρόμαξε. Έμεινε εκεί να τα κοιτάζει μέχρι που βράδιασε. Το ίδιο και την άλλη μέρα, και την τρίτη και όλες τις υπόλοιπες. Χασμουριόταν, στριφογύριζε με τεμπελιά, έπεφτε στον ύπνο, ξύπναγε και μόνο δουλειά δεν αποφάσιζε να κάνει.

-Δεν έκανες τίποτα τόσες μέρες; του είπε θυμωμένος ο πατέρας του σαν πήγε και είδε πως ο γιος του δεν έβγαλε ούτε ένα αγκάθι.

-Απογοητεύτηκα, πατέρα, όταν είδα πόση δουλειά με περιμένει και δεν μπόρεσα να πάρω απόφαση ν’ αρχίσω, του είπε εκείνος.

-Αν κάθε μέρα, παιδί μου, καθάριζες τόση γη όση πιάνει το μπόι σου όταν ξαπλώνεις, θα κόντευες τώρα να το τελειώσεις.

Ντροπιασμένος για την τεμπελιά του ο γιος, έβαλε αμέσως σε πράξη την συμβουλή του πατέρα του. Σε λίγο διαπίστωσε και ο ίδιος πως δεν ήταν ακατόρθωτο να καθαρίσει το ακαλλιέργητο χωράφι. 

Έτσι τέλειωσε την χαριτωμένη διδασκαλία του ο σοφός Γέροντας και αφού έδωσε κουράγιο και παρηγοριά στο απογοητευμένο παλληκάρι του είπε:

-Μιμήσου τον και συ, παιδί μου, και όταν ξαναέρθεις να μου πεις αν στ’ αλήθεια είναι τόσο δύσκολο να ξεριζώσεις με υπομονή τα πάθη της ψυχής σου.



Η Αγγελική ήταν πολύ ενθουσιασμένη από την ιστορία που της είπε η μαμά της αλλά και αποφασισμένη να κόψει όλα τα λάθη και τις παιδικές αδυναμίες που είχε, με αποφασιστικότητα και χωρίς δικαιολογίες.


Είχε καταλάβει πως το μυστικό κάθε πνευματικής επιτυχίας βρίσκεται στην απόφαση κάθε ανθρώπου να ανέβει την υπέροχη σκάλα της μετάνοιας που μας ανεβάζει ψηλά στον ουρανό, μέσα στην αγκαλιά του Θεού πατέρα μας.

Είχε επίσης καταλάβει πολύ καλά πως για να τα καταφέρει κάποιος πρέπει να μάθει στη ζωή του να ζητά πάντα «συγνώμη» για τα λάθη του χωρίς να δικαιολογείται. 
 Η μαμά Σοφία ήταν ευτυχισμένη για τη μικρή της κόρη και παρακαλούσε τον καλό Θεό μας να την πλημμυρίζει με τη χάρη του αγίου Πνεύματος και με την άπειρη αγάπη της πατρικής καρδιάς Του. 


 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Διαβάστε παρακάτω την όμορφη Κατηχητική Σειρά για μικρά παιδιά 
πατώντας πάνω στον σχετικό τίτλο του κάθε βιβλίου: 

ΕΚΤΥΠΩΣΗ