32. ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!

ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!

                               

       Όλος ο ουρανός σήμερα χαίρεται για τα γενέθλια ενός παιδιού! Όλος ο ουρανός σήμερα αγαλλιά και δοξάζει τον Θεό για ένα αγγελικό αγοράκι, που ο Θεός μεταφύτευσε από το ουράνιο Βασίλειο, στο επίγειο, στην μήτρα μιας γλυκιάς, αγίας, σεμνής, ταπεινής γυναίκας, θεϊκά ερωτευμένης με το Θεό, της Ελισάβετ.

Σήμερα όλοι πανηγυρίζουν! Και οι Άγγελοι και οι Άγιοι και οι Όσιοι και οι Προφήτες και οι Μάρτυρες, οι πάντες! Γιατί αυτό το αγγελικό αγοράκι, έτσι μ’ αρέσει να το αποκαλώ, αφού έτσι το θεωρεί όλη η ουράνια οικογένειά μας, είναι αυτός που ήλθε πιο γρήγορα από τον Χριστό, να κηρύξει την μετάνοια και να μιλήσει γι’ αυτό που ο Θεός επιθυμεί: Να αγαπήσουμε τον Γιό Του με όλη μας την καρδιά!

Σήμερα γιορτάζουμε το γενέθλιο, σ’ αυτό το αγγελικό αγόρι. Σ’ αυτόν τον άγγελο, τον μεταμορφωμένο από το ουράνιο Βασίλειο, στο επίγειο βασίλειο. Σ’ αυτόν, που αν μπορούσε κανείς να δει, με πόση γλυκύτητα, με πόση τρυφερότητα αγάπησε τον Θεό, θα μπορούσε ο καθένας να τον κάνει ίνδαλμά του, να τον κάνει αυτόν, που θα μπορούσε να μιμηθεί.

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι εκείνος, που δίδαξε με μία λέξη,

το πόσο ευσπλαχνικός είναι ο Θεός για τον κάθε άνθρωπο

       Σήμερα γιορτάζει ο τίμιος Πρόδρομος. Η Εκκλησία πάντα ή σαν ασκητή θα τον παρουσιάζει, ή συνήθως στις αγιογραφίες με δυο φτερά τον εικονογραφεί. Αυτό το αγγελικό αγόρι, γεννήθηκε και φύτρωσε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, με ένα μοναδικό στόχο, με ένα μοναδικό σκοπό: Να μιλήσει στους ανθρώπους, γι αυτό που τους χωρίζει από τον Θεό Πατέρα. Να τους πει, ότι ο Θεός είναι τόσο κοντά μας, αλλά Τον διώχνουμε μακριά μας με τον εγωισμό και την αμαρτία. Αλλά και έρχεται πάλι τόσο γρήγορα κοντά μας, μονάχα με μια λέξη, που θα πρέπει πρώτα να βγει από την καρδιά και μετά να ειπωθεί στα χείλη. Την λέξη συγγνώμη!

Είναι εκείνος, που δίδαξε με μία λέξη, το πόσο ευσπλαχνικός είναι ο Θεός για τον κάθε άνθρωπο. Και λέει σε όλους μας: Αρκεί μια λέξη από την καρδιά σας, όχι από τα χείλη σας, αλλά από την καρδιά σας και ο Θεός θα ξανάλθει μέσα σ’ αυτήν. «Μετανοείτε», φώναζε στην ερημιά.

Αλλά ελάτε μαζί να δούμε από την αρχή την πορεία αυτού του ευλογημένου αγοριού: 

Το ευαγγελικό μήνυμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στον Ζαχαρία

Φύτρωσε στης Ελισάβετ την μήτρα με διαφορά λίγους μήνες, από την ώρα που εν Αγίω Πνεύματι η Βασιλομήτωρ, η Μαριάμ, συλλάμβανε τον Υιό του Θεού και γινόταν ο Γιος του Θεού, Γιος του ανθρώπου. Όταν γεννήθηκε με τον παράξενο αυτό τρόπο, δεν ήθελε ο Θεός να δοθεί κανένα άλλο όνομα, εκτός από αυτό που ο Ίδιος ήθελε, για να τους πει, ότι αυτό το παιδί, Μου ανήκει, αυτό το παιδί είναι ο Άγγελός Μου, είναι ο Άγγελος του Γιου Μου.  

        Ο πατέρας του, ο Ζαχαρίας, ήταν ιερέας. Όταν πήγε μέσα στον ναό να θυμιάσει, είδε Άγγελο δίπλα από το θυσιαστήριο και φοβήθηκε ο ταπεινός για την αναξιότητά του. Φόβος τον έπιασε για το πλήθος των αμαρτιών του, γιατί όλοι οι ταπεινοί άνθρωποι θεωρούν τον εαυτό τους τον χειρότερο από όλους. Από εκεί καταλαβαίνεις, ποιος ανήκει στο Θεό και ποιος ανήκει στον εγωιστή Εωσφόρο. Δεν υπάρχει άγιος άνθρωπος, που να νομίζει ότι αξίζει κάτι, γιατί νιώθει ότι είναι ο χειρότερος όλων.

Το λέω αυτό και το επαναλαμβάνω, για να ξέρετε πολλές φορές ότι, όταν σας μπαίνουν λογισμοί, ότι εσείς κάτι αξίζετε και οι άλλοι όχι και αρχίζετε και τους κρίνετε, τότε δεν ανήκετε στον Θεό. Τόσο απλά!

Αυτός λοιπόν ο ταπεινός Ζαχαρίας φοβήθηκε! Σταμάτησε όμως ο Αρχάγγελος τον φόβο του με το μήνυμα του Θεού που του μετέφερε και αγαλλίασε η καρδιά του: «Να χαίρεσαι, Ζαχαρία,  γιατί εγώ είμαι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και ήλθα να σ’ ευαγγελιστώ. Να σου πω, ότι ο γιος σου που θα γεννηθεί, αυτό το μοναδικό αγόρι, θα κηρύξει και θα μεταφέρει τον Θεό μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Πολλοί άνθρωποι θα αδειάσουν τις καρδιές τους από τα πλήθη των ανομιών και των λαθών τους, θα αλλάξουν ζωή και θα ενωθούν με τον ουράνιο Πατέρα».

            Είπε πολλά ο Αρχάγγελος, όχι τόσο σε λόγια, όσο μυστικά μέσα στην καρδιά του, γιατί ο Ουρανός μιλάει πρώτα στην καρδιά και ο άνθρωπος που είναι ο ερωτευμένος με τον Θεό καταλαβαίνει αυτά που του μεταφέρει.

Του δίνεται το όνομα Ιωάννης

Όταν γεννήθηκε, όλοι ήθελαν να βγάλουν το όνομα του πατέρα του. Τότε η Ελισάβετ αρνήθηκε. Ήξερε η ίδια, ότι με την επέμβαση του Θεού και αυτή συνέλαβε, γιατί ήταν προβεβηκυία και δεν θα μπορούσε κανονικά να συλλάβει. Ήταν καθαρά θεϊκή επέμβαση σ’ αυτό που επρόκειτο να γίνει.

Και λέει η μητέρα του Ελισάβετ: «Αυτό το παιδί ανήκει στο Θεό. Δεν μου ανήκει. Γι’ αυτό και θα του δοθεί το όνομα που ο Θεός ήθελε να βγάλει». Οι παρευρισκόμενοι απορούν και τότε αφήνουν την τελική ευθύνη στον πατέρα του. Ο Ζαχαρίας είχε μείνει άλαλος από την ημέρα εκείνη, που του εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, για να δηλωθεί το μεγαλείο της παρουσίας του Θεού σε μια πολύ κρυφή διδασκαλία Του, ότι δηλαδή, όταν ο Θεός μας αποκαλύπτεται, πρέπει απλά και πιστά να Τον ακούμε.

Να μην βάζουμε τον λόγο Του, το μήνυμά Του, κάτω από τον ανεμοστρόβιλο της αμφιβολίας. Γιατί η αμφιβολία, η καχυποψία και η περιέργεια, διαλύουν το μήνυμά Του και διώχνουν μακριά τη χάρη του Θεού. Και δεν επρόκειτο αυτό το παιδί να έλθει στη γη, χωρίς να δώσει το πρώτο μήνυμα μέσα από τον πατέρα του. Ότι μόνο όσοι θα πιστέψουν απλά στο μήνυμα του Θεού, θα έχουν μέρος στη σωτηρία.

Και τότε ο Αρχάγγελος του λέει: «Θα μείνεις άλαλος. Δεν θα μιλάς, μέχρι να γεννηθεί το παιδί. Και του δίνει και δεύτερη μυστική εντολή: «Δεν θα μιλάς με το στόμα, αλλά θα μιλάς με την καρδιά συνέχεια στο Θεό». Έτσι ο Ζαχαρίας πέρασε όλο αυτό το χρονικό διάστημα καταλαβαίνοντας πλέον, ότι η επέμβαση του Θεού έφερνε αυτόν τον γιο, τον γλυκό, από τον ουρανό στη γη, μέσα στην μήτρα της γυναίκας του.

Και τότε κάνει αυτό, που πρέπει να κάνουμε κι εμείς όταν έχουμε παιδί. Δεν μιλούσε με το στόμα στο παιδί του, γιατί αυτή είναι η εντολή του Θεού, να μην λέμε με το στόμα πολλά λόγια, αλλά να μιλάμε πολύ με την καρδιά μας στο Θεό. Και ο Ζαχαρίας ήταν προσευχόμενος μέσα στην καρδιά του συνέχεια για τα γενόμενα, για τον γιό του, που στο τέλος πίστεψε πια. Η πίστη λοιπόν και η προσευχή, όταν συνδυαστεί με τη σιωπή κατεβάζει τη χάρη του Θεού στη γη.

Και εκείνη την ώρα, λέει ο Ζαχαρίας σε όλους τους παρευρισκομένους: «Ιωάννης θα είναι το όνομά του» και το γράφει πάνω στο πινάκιο που ζήτησε. Και τότε όλοι εξεπλάγησαν, γιατί ο Ζαχαρίας άρχισε πάλι να μιλά και να δοξολογεί τον Θεό!

Ο Ιωάννης στην έρημο του Ιορδάνη

Με πλήρη εμπιστοσύνη η Ελισάβετ και ο Ζαχαρίας αφήνουν τον γιό τους στο Θεό. Οι γονείς του ήταν πλέον μεγάλοι και ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα τον άφησαν ορφανό. Και ο μικρός Ιωάννης,  ξέρετε τι έκανε; Από μικρό παιδί, αφού πήρε τα πρώτα χάδια, τα πρώτα γέλια, τα πρώτα τρυφερά φιλιά του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, έμαθε και από τον ουρανό και από τους γονείς του, αυτό που ήθελε ο Θεός: Να είναι πάντα προσευχόμενος.

Που τον έβρισκες, που τον έχανες, γονατιστός τον έβρισκες με τα χέρια ενωμένα. Αυτό το μικρό αγοράκι, το τόσο γλυκό, το τόσο τρυφερό, που προκαλούσε με αυτή την γλυκιά, αγγελική, ουράνια θέα του τους πάντες, έμενε προσευχόμενος συνέχεια, βγάζοντας μέσα από την καρδιά του αυτό, που είχε και η μαμά του και ο μπαμπάς του.

Τι είχε ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ; Απέραντη αγάπη στο Θεό! Τι έβγαζε αυτό το παιδί μέσα από την καρδιά του; Αυτό που είχαν οι γονείς του, αυτό που του μετέδωσαν. Ευλογημένοι οι γονείς που διδάσκουν τα παιδιά τους τον έρωτα του Θεού!

Αυτό το γλυκό προσωπάκι, την ώρα που προσευχόταν και ένωνε τα χεράκια του, έβγαζε μέσα από την καρδιά του μόνο θεϊκό έρωτα στο Θεό. Και ήταν περίεργο να βλέπεις αυτό το μικρό παιδί να προσεύχεται και τα μάτια του να τρέχουν σαν βρύσες! Τι άραγε έλεγε στο Θεό; Τα λάθη του; Όχι. Τον έρωτά του! Γιατί όποιος αγαπάει πολύ, δεν μπορεί εύκολα να ελέγξει τους κρουνούς των ματιών του.

Έτσι λοιπόν αυτό το παλληκάρι, αυτό το αγοράκι, όταν κοιμήθηκε η αγία μητέρα του, η Ελισάβετ, και ο γλυκός του πατέρας, ο Ζαχαρίας, έμεινε λίγο χρονικό διάστημα σε εκείνο το σπιτάκι. Σ’ αυτό το σπιτάκι έμαθε πώς να αγαπάει τον Θεό με την προσευχή, αλλά έμαθε και πόση πίκρα έχει ο Θεός βλέποντας τα κρινολούλουδά Του να κάνουν λάθη.

Έζησε και άκουσε την πρώτη αμαρτία. Άκουσε τα πρώτα λάθη των ανθρώπων, γιατί δίπλα του ζούσαν οι άνθρωποι. Και τόσο πολύ ένιωσε μέσα του την πίκρα του Θεού, όταν οι άνθρωποι κάνουν λάθη, που δεν άντεξε να μείνει στο μικρό εκείνο φτωχικό, πατρικό σπιτάκι. Δεν άντεξε!

Δεν αντέχουν οι άγιοι, όταν κάνουμε λάθη και πληγώνουμε το Θεό, γιατί ζουν την ίδια την αγωνία του Θεού! Γιατί δεν υπήρξε άγιος, που να έγινε άγιος, εάν πρώτα δεν πέρασε από αυτό το στενό μονοπάτι της αγωνίας του Θεού.

Έζησε πραγματικά την αγωνία του Θεού, το πόσο λυπάται Εκείνος, όταν οι άνθρωποι κάνουν λάθη και Τον πικραίνουν… Και η καρδιά του συνέχεια καιγόταν και χτυπούσε δυνατά, μέχρι που ελεύθερος, μακριά από κάθε τι κακό, έφυγε στην ερημιά. Και εκεί έζησε κοντά στον Ιορδάνη ποταμό, ενδεδυμένος με τρίχες καμήλας, δηλαδή με ένα δέρμα από καμήλα και μια ζώνη δερμάτινη.

Ξέρετε ποια ήταν η τροφή του; Ήταν οι άκρες των βλασταριών, των χορταριών, που τις ονομάζουμε ακρίδες. Έκοβε λίγο τις άκρες των χορταριών και αυτές μαζί με το άγριο μέλι ήταν η πολύ φτωχική τροφή σ’ αυτό το αγοράκι.

Το έργο του στον Ιορδάνη ποταμό

   Ελάτε όμως να δούμε μαζί,  τι κάνει εκεί στον Ιορδάνη ποταμό αυτό το παλικάρι; Ενώνει τα δάκρυά του με το ποτάμι του Ιορδάνη! Αγιάζει το ποτάμι με τα δάκρυα της αγάπης του! Και γίνεται αυτό το ποτάμι, η κολυμβήθρα, που στο τέλος ερχόντουσαν όλοι για να βαπτισθούν, ακούγοντας το μήνυμα της μετανοίας, το μήνυμα της συγγνώμης.     

Δεν τους έλεγε πολλά λόγια, παρά μονάχα αυτά: «Ελάτε και πείτε μια συγγνώμη στο Θεό και Εκείνος είναι έτοιμος να σας συγχωρέσει». Μέχρι τώρα ήξεραν οι άνθρωποι έναν Θεό σκληρό, τιμωρό, αυστηρό, που ό,τι κι αν έκανες θα βρισκόσουνα στην άκρη, αντιμέτωπος με το φόβο του Θεού. Έτσι Τον νόμιζαν.

Εκείνος όμως δίδαξε την πιο καινούργια, την πιο τέλεια διδασκαλία: «Κάνετε λάθος» τους λέει, «ο Θεός είναι και Πατέρας και Μάνα σε όλους μας, φτάνει μονάχα να λέμε μία συγγνώμη για τα λάθη και να αλλάζουμε ζωή, να μετανιώνουμε γι’ αυτό που κάνουμε και να θέλουμε την επόμενη κίνηση, να την αφιερώσουμε στο Θεό.

Δίδαξε, πως κάθε λεπτό, κάθε στιγμή μπορεί ο άνθρωπος να την αφήνει στο Θεό και Εκείνος να την αγιάζει. Δίδαξε, πως δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να κάνει μεγάλα πράγματα, για να αρέσει στο Θεό. Δίδαξε μονάχα ένα:

Πως αρκεί ταπεινά να ζητήσεις συγγνώμη και να Τον ερωτευθείς.

Είναι αρκετό για τον άνθρωπο να ζήσει με ευγένεια στη ζωή και να γίνει αυτή η μοναδική αρετή, αυτή που γρήγορα θα τον ανεβάσει στον ουρανό. Είπε ότι δεν είναι δύσκολο κανείς να φτάσει στο Θεό. Φτάνει μονάχα να γίνει ευγενής, γιατί ο ευγενικός άνθρωπος πάντα ζητάει συγγνώμη, πάντα είναι λεπτός στα λόγια του, πάντα θέλει να φέρνει χαρά και αγάπη στους άλλους, ποτέ δε θέλει να πικραίνει τους άλλους.

Ποτέ δεν μολύνει την καρδιά του με σκέψεις και με λογισμούς που είναι απρεπείς, γιατί η ευγενική του υπόσταση, δεν του το επιτρέπει. Ο ευγενικός άνθρωπος, είναι εκείνος που φέρνει την ευγένεια από τον μέγα Ευγενή, από τον άρχοντα των αρχόντων, τον Θεό.

Δίδαξε απλά την αλλαγή ζωής των ανθρώπων και ερχόντουσαν όλοι στο ποτάμι εκείνο και τους βουτούσε μέσα στο νερό. Και όταν έβγαιναν λουσμένοι από τον Ιορδάνη τους έλεγε: «Όπως καθαριστήκατε με το νερό, έτσι να είναι καθαρή και η καρδιά σας παντοτινά. Να σκέπτεστε μόνο τον Θεό και ό,τι κάνετε στη ζωή σας, να το κάνετε πάντα νιώθοντας την παρουσία του Θεού.

Δεν σου απαγορεύει ο Θεός να κάνεις τα πάντα, φτάνει αυτά να μην είναι άσχημα και κακά. Σου ζητάει ο Θεός να χαρείς τη ζωή και τη δημιουργία Του και να Τον δοξάζεις, αλλά μην κάνεις κάτι, που θα προσβάλεις και τη δημιουργία Του και τα πλάσματά Του».

Όταν δίδασκε, όταν μιλούσε, όλο το πλήθος τον κοιτούσε έκπληκτο. Και ξέρετε αυτό το παλικάρι, πόσο χρονών ήτανε;  Μόλις τριανταενός χρονών. Πόσο ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, που ο Ηρώδης φρόντισε να του κλείσει το στόμα με τον αποκεφαλισμό; Δεν ξεπερνούσε τα τριάντα ένα χρόνια.

Ο Ιωάννης ζούσε την αγωνία του Θεού:

Τα παιδιά Του να αλλάξουν ζωή

Αυτό το παλικάρι, εάν το έβλεπες από μπροστά, δεν μπορούσες να καταλάβεις, αν ήταν άνθρωπος ή άγγελος. Ξέρετε γιατί; Δεν ήταν το πρόσωπό του, τα μαλλιά του, που κατέβαιναν μέχρι στους ώμους του, ούτε η άγρια αυτή αίσθηση των ενδυμάτων που φορούσε. 
 

       Αλλά αυτή η μοναδική θέα, που σαν τον έβλεπες, νόμιζες ότι αυτά τα μάτια σε κοιτούσαν τόσο γλυκά, τόσο τρυφερά, που σου μετάδιναν μέσα στην ψυχή σου, αυτό που ήταν ο ίδιος ο Θεός. Γιατί τα μάτια του Ιωάννη, ήταν τα μάτια της ευσπλαχνίας. Τα μάτια του Ιωάννη, ήταν τα μάτια της συμπόνιας. Τα μάτια του Ιωάννη, ήταν τα μάτια της αγάπης. Τα μάτια του Ιωάννη, σαν τα κοιτούσες, δεν μπορούσες τίποτα άλλο να πάρεις, εκτός από γαλήνη και ειρήνη. Γι’ αυτό και ο κόσμος μαζευόταν τριγύρω του και τον κοιτούσε στα μάτια. Γιατί και μόνο η παρουσία του και μόνο τα μάτια του, σου μετέδιδαν, αυτό που ο Θεός μυστικά δούλευε μέσα στην καρδιά σου.

Πολλές φορές έβλεπαν τον Ιωάννη να δακρύζει. Πολλές φορές τον έβλεπαν μακριά να τρέχει να προσευχηθεί. Και όταν τον πλησίαζαν οι άνθρωποι, μέσα από τα βουρκωμένα μάτια του, ένιωθαν μονάχα ένα πράγμα: Την αγωνία του Θεού! Ζούσε την αγωνία του Θεού, τα παιδιά του να αλλάξουν ζωή.

Ένιωθε μέσα στην καρδιά του, αυτό που νιώθει ο Θεός σαν βλέπει τα πλάσματά Του, όταν αυτά αντί να είναι μέσα στην καρδιά του Θεού, είναι μέσα την αγκαλιά του σατανά. Αντί να είναι μέσα στο ουράνιο Του Βασίλειο, να τα κερδίζει ο Εωσφόρος, για να τα κλείσει μέσα στη φυλακή του Άδη. Και ο Ιωάννης έκλαιγε και προσευχόταν…

Η βάπτιση του Ιησού

            Αλλά υπήρχαν και στιγμές, που τα μάτια του έλαμπαν τόσο δυνατά, αλλά και τα δάκρυά του ήταν πιο γοερά. Ξέρετε γιατί; Ζούσε με ανυπομονησία την ημέρα εκείνη που θα έβρισκε, που θα συναντούσε, που θα έβλεπε κατάματα τον θεϊκό του έρωτα. Αυτόν που τα είπαν μυστικά, όταν ήταν στις μήτρες των δύο αγίων γυναικών, της Ελισάβετ εκείνος και της Μαριάμ ο αγαπημένος Του.

Γι’ αυτό και εκείνη την ημέρα, που ο Θεός του αποκάλυψε, ότι ο Γιός Του ο μονογενής,  που θα ερχόταν να σώσει τον κόσμο, θα πήγαινε στον Ιορδάνη για να βαπτιστεί, η χαρά του ήταν απερίγραπτη.  Μόνο αυτά του είπε μυστικά ο Θεός και άφησε την καρδιά του Ιωάννη να χτυπά τόσο δυνατά από αγάπη και από λαχτάρα.

Ξέρετε γιατί; Θα σας πω. Όπως νιώθει ένας ερωτευμένος, που θα δει την αγαπημένη του και χτυπά η καρδιά του τόσο δυνατά και ο έρωτάς του είναι τόσο μεγάλος, έτσι χτυπούσε και του Ιωάννη η καρδιά εκείνο το πρωινό που ξύπνησε και περίμενε από στιγμή σε στιγμή να δει Τον πολυαγαπημένο του, να έρχεται στον Ιορδάνη, για να Τον βαπτίσει.

Και όταν από μακριά Τον είδε να πλησιάζει μέσα στο φώς το γλυκό, που μόνο αυτός είδε και κανείς άλλος, όταν είδε Εκείνον μαζί με τους αγγέλους να τον πλησιάζει με  γλυκύτητα, με τρυφερότητα, με αρχοντιά, με ευγένεια, με άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία, τότε ο Ιωάννης δεν ήξερε τι να κάνει. Ολόκληρος έτρεμε από τη χαρά και την αγάπη. Η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά, που πήγαινε να σπάσει. Λες και αυτός που συγκρατούσε τόσο κόσμο με δύναμη, τώρα ήθελε κάποιους να τον υποβαστάζουν, για να μην καταρρεύσει.

Τι κάνει ο έρωτας ο θεϊκός, όταν πλημυρίσει μια καρδιά! Και ο Ιωάννης ήταν θεϊκά ερωτευμένος με τον Βασιλιά του! Και όταν ήλθε ο Ιησούς εκεί κοντά, κοιτάχτηκαν στα μάτια. Τα μάτια τα δικά του βούρκωσαν και τα μάτια του Βασιλιά του δάκρυσαν. Μέσα από τα πανέμορφα καταγάλανα μάτια Του, που είχαν το χρώμα του ουρανού, ένιωθε ο Ιωάννης την άπειρη αγάπη Του. Όλος ο ουρανός κρυβόταν στα μάτια του Βασιλιά του εκείνη τη στιγμή.

Και ο Ιωάννης το απολάμβανε. Όλη η γαλάζια θάλασσα βρισκόταν κρυμμένη με τα μυστικά της μέσα σ’ αυτά τα μάτια της λατρείας, που εξέπεμπαν μονάχα αγάπη και ευσπλαχνία. Η καρδιά του Ιωάννη χτυπούσε και ο Ιησούς προχωρούσε. Μπήκε μέσα στο ποτάμι και ήλθε κοντά του. Σήκωσε τα χέρια του ο Ιωάννης, λες και ήθελε μέσα στην αγκαλιά του να χώσει τον Βασιλιά του. Μα και ο Ιησούς σήκωσε τα χέρια Του, για να Τον κρατήσει ο Ιωάννης.

Ξέρετε γιατί; Γιατί ήθελε μέσα σ’ αυτά τα χέρια, να αγκαλιάσει τον πολυαγαπημένο Του Πρόδρομο, τον μικρό Του πρίγκιπα, γιατί έτσι αγαπάει ο Θεός όλα Του τα παιδιά. Και τα χέρια πιαστήκαν γλυκά σε μια τρυφερή, ζεστή αγκαλιά, γεμάτη αγάπη. Τόλμησε ο Ιωάννης να ψελλίσει κάτι: Κύριε μου, πώς μπορώ εγώ να βαπτίσω Εσένα, τον Δημιουργό των πάντων; Ιωάννη, έτσι πρέπει να γίνει, ο Πατέρας Μου έτσι θέλει. Και αμέσως ο Ιωάννης το κατάλαβε. 

       Και τότε κρατώντας Τον από τα χέρια, Τον άφησε απαλά να σκύψει και να Τον βυθίσει μέσα στο ποτάμι. Όμως δεν μπορούσε να Τον βυθίσει στο ποτάμι, γιατί ήταν αναμάρτητος. Πως θα μπορούσε να βαπτίσει τον Αναμάρτητο και τον Αθώο; Τότε έβαλε τα χέρια του, το ένα πάνω στο κεφάλι του Ιησού και το άλλο στον ώμο Του, μέχρι σε ένα σημείο του νερού, λίγο μονάχα η δροσιά του ποταμιού να περάσει από το σώμα του μονογενή Υιού του Θεού.

Και τότε έγινε το θαύμα! Ο ουρανός μίλησε για να δείξει σε όλους, ότι αυτός είναι ο μονογενής Γιος του Θεού Πατέρα. Ο Ιησούς δεν δέχεται καμία εξαίρεση και αφήνει τον Ιωάννη απαλά να τον βυθίσει μια φορά, για να δηλώσει ότι θα βυθιστεί μέσα στο ποτάμι του πόνου ο ίδιος ο Λυτρωτής, για να βγάλει μέσα από αυτό το ποτάμι, όλους εμάς, που θα Τον αγαπήσουμε σαν δικό μας Λυτρωτή.

            Συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτει την παρουσία Του. Ο ουρανός μιλάει και φωνάζει: «Αυτός είναι ο Υιός Μου ο αγαπητός». Και ο μονογενής Ιησούς κοιτάει γλυκά και τρυφερά τον Ιωάννη και σιωπηλά απομακρύνεται από αυτόν.     Και ο Ιωάννης μένει εκστατικός, όπως μένει άναυδος ο κάθε ερωτευμένος, που λατρεύει την αγαπημένη του ψυχή και εκείνη απομακρύνεται αργά και σταθερά.

Έκτοτε ο Ιωάννης δεν βάπτιζε πια όπως πρώτα, αλλά όποιοι ερχόταν να τους βαπτίσει, τους μιλούσε για το Άγιο Πνεύμα. Τους μιλούσε για την βάπτιση του πνεύματος, της φωτιάς, που εκείνος ο Μεσσίας θα μετέφερε στην κάθε μια ψυχή.                   Το κήρυγμά του ακούστηκε πλέον διαφορετικό σε όλο τον κόσμο και όλοι οι άνθρωποι έφευγαν από τον Ιωάννη, για να τρέξουν στα πόδια του Ιησού, για να ακούσουν τα θεϊκά Του λόγια.

Και όταν ερχόταν κανείς από τους μαθητές του πίσω, τον έβαζε να του διηγηθεί, τι είπε και τι άκουσε από τον Λυτρωτή. Η χαρά του ήταν άπειρη και γι’ αυτό έλεγε στον Θεό Πατέρα: «Πατέρα μου, το έργο μου εμένα τελείωσε. Τώρα το έργο Σου, το αρχίζει  ο Υιός Σου, ο μονογενής, και εγώ θα είμαι πλέον ο πιο γλυκός δικός Σου μαθητής». Και έτσι έγινε ο Ιωάννης ο πιο γλυκός Μαθητής Του.

Ο Ιωάννης χαίρεται στην μετάνοιά μας,

αλλά και δακρύζει όταν βλέπει ανθρώπους αμετανόητους 
να προσέρχονται στην θεία Κοινωνία  

Είναι ο μόνος που χαίρεται, όταν νιώθει τον καθένα μας να μετανιώνει. Είναι ο μόνος που χαίρεται υπερβολικά, όταν βλέπει ψυχές ταπεινές να γονατίζουν και να ζητούν συγγνώμη από τον Θεό Πατέρα του. Είναι ο μόνος που δακρύζει στην κάθε μετάνοια του αμαρτωλού.

Αυτό το αγγελικό αγόρι, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι ο φίλος των φίλων. Είναι αυτός που συνέχεια στέκεται δίπλα μας με πολύ αγάπη και μας ζητάει ένα πράγμα: «Μονάχα τον Βασιλιά μου να αγαπάτε. Μονάχα τον Βασιλιά σας να λατρεύετε. Μονάχα Αυτόν να πιστεύετε και με αγάπη την καρδιά σας σ’ Αυτόν να αφήνετε».

Είναι αυτός, που όταν βλέπει αγνές ψυχές να έρχονται, να μεταλάβουν τον Βασιλιά του στην θεία Κοινωνία, αγαλλιά η καρδιά του και λέει: «Αχ, να ξέρατε, με πόση λατρεία σας αγκαλιάζει ο Βασιλιάς. Αν μπορούσατε όμως να δείτε και τα δάκρυά του, όταν στέκεται δίπλα στη θεία Κοινωνία, κοντά στον Βασιλιά του και βλέπει ανθρώπους οι οποίοι έρχονται με εγωισμό, με κακίες, με πονηριά, χωρίς συγγνώμη και μετάνοια, να μεταλάβουν.

Πόσο λυπάται, γιατί νιώθει τον πόνο του Βασιλιά του. Νιώθει τα καρφιά που θα Του ξαναμπήξουμε. Νιώθει τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια Του ακόμα πιο βαθιά και κλαίει μαζί με τον Αναμάρτητο… Γιατί δεν δακρύζει μόνο ο Ιωάννης. Πρώτα δακρύζει ο Ιησούς, όταν έρχεται μέσα στην καρδιά μας, για να φέρει την ειρήνη κι εμείς ερχόμαστε να Τον μεταλάβουμε με τις κακίες, με τις ζήλιες και τους φθόνους μας, με τα μίση και τις βλασφημίες μας και με όλη την κακία μας…

            Τότε ξέρετε τι κάνουμε; Σαν να Του βάζουμε ξανά καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Ξανά Του μπήγουμε την λόγχη στην πλευρά. Ξανά Του βάζουμε το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι. Και αυτά Τον κάνουν να πικραίνεται. Όχι μόνο τον Ιωάννη και όλο τον ουράνιο κόσμο, αλλά τον ίδιο τον Λυτρωτή. Ξέρετε πόσες φορές στη θεία Κοινωνία πληγώνεται και δακρύζει ο Ιησούς;

Κι όμως δεν φεύγει από κανέναν. Νιώθει ότι η ψυχή στην οποία θα μπει τώρα, δεν έχει διάθεση να αλλάξει. Δεν Τον πειράζει που είναι ανάξια, αμαρτωλή, αλλά Τον πειράζει όταν αυτή δεν λέει συγγνώμη. Κι έτσι νιώθει τις πληγές Του πιο έντονα να Τον πονούν… Νιώθει τα καρφιά πιο δυνατά να Τον σουβλίζουν… Νιώθει το ακάνθινο στεφάνι, να Του ματώνει ξανά το κεφάλι…                           

      Κι όμως φωνάζει: «Αχ, παιδί Μου, να ήξερες πόσο Με πονάς. Κι όμως Εγώ στην καρδιά σου θέλω να μείνω. Μπορείς με ένα συγγνώμη να τα αλλάξεις αυτά και βάλσαμο να Μου δώσεις. Με ένα συγγνώμη, Μου βγάζεις το ακάνθινο στεφάνι. Με ένα φιλί στην πλευρά ξεχνώ το τρύπημα στην καρδιά. Και αν δυο γλυκά ερωτόλογα Μου πεις,  ότι δηλαδή Μ’ αγαπάς και Με πιστεύεις, τότε και οι πληγές από τα πόδια και τα χέρια Μου εξαφανίζονται την ίδια στιγμή. Γιατί το δάκρυ και το φιλί του θεϊκού σου έρωτα, είναι τόσο δυνατό, που απαλύνει και εξαφανίζει τις πληγές από το σώμα Μου».

Επιλέξετε: Ή να Τον πληγώνετε με την αμετανοησία σας,

Ή να Του δίνετε χαρά και αγάπη με την μετάνοια και τον θεϊκό έρωτά σας

Γι αυτό, αυτό που θέλω να σας πω ξανά, είναι να προσέχετε όταν θα μεταλαβαίνετε.  Προσέξτε πως έρχεστε. Μην έρχεστε έτσι απλά, χωρίς σκέψη, χωρίς να προηγηθεί έρωτας μέσα σας, χωρίς να προηγηθεί αγάπη και συγγνώμη για τα λάθη σας, χωρίς να έχετε διάθεση να αλλάξετε.

Σας αρέσει να πληγώνετε αυτό το θείο Βρέφος; Σας αρέσει να Τον κάνετε να πονάει πιο πολύ στις πληγές Του, στα χέρια και στα πόδια; Αγκαλιάστε αυτόν τον Ιησού! Αυτόν τον μονογενή Υιό του Θεού, που Τον έκανε μονογενή Υιό της η Μαριάμ. Αγκαλιάστε Τον κι εσείς με την ίδια αγάπη και λατρεία, με τον ίδιο έρωτα, όπως εκείνη και βάλτε Τον σαν Βρέφος μέσα στην αγκαλιά σας.

Να ξέρετε ότι, όταν νιώσει την δικιά σας στοργική αγκαλιά, τότε Εκείνος θα γίνει ο μεγάλος Βασιλιάς σας και θα ανοίξει την δική Του Πατρική αγκαλιά, για να σας κλείσει μέσα. Και να ξέρετε, ότι η δική Του αγκαλιά είναι πολύ τρυφερή και πολύ στοργική. Έχει τόση λατρεία και τόση αγάπη, που εξαφανίζει αμέσως όλα σας τα λάθη. Σας ξαναπλένει μέσα στο λουτρό του δικού του Αίματος, που γι αυτήν την αιτία έκανε και την υπέρτατη θυσία.

Μόνοι σας μπορείτε να διαλέξετε, ή να Τον πληγώνετε και να Τον κάνετε να δακρύζει, ή να Του δίνετε χαρά και αγάπη με τη δική σας την μετάνοια και τον έρωτα.

Ενώσετε την ευγένεια και τον θεϊκό έρωτα σας,

κάντε τα σιωπή, γιατί μέσα στη σιωπή, θα γεννηθεί η προσευχή σας

Δεν θέλει ο Θεός τίποτα από εμάς. Αυτό θέλω να το καταλάβετε. Δυο πραγματάκια, αν μπορούσε να σας πει, θα ήταν μονάχα αυτά: «Παιδιά Μου, να είσαστε ευγενικοί και να Μου δώσετε την ευκαιρία να νιώθω τον έρωτά σας, γιατί ο δικός Μου είναι δεδομένος για εσάς. Εάν αυτά τα δύο τα ενώσετε, την ευγένεια και τον έρωτα, τότε κάντε τα σιωπή, γιατί μέσα στη σιωπή θα γεννηθεί η προσευχή σας. Δεν χρειάζεστε τίποτα άλλο».

Έλεγε ο Πρόδρομος και θέλω αυτό να το ακούσετε όλοι: «Δεν χρειάζεται να γίνεις ούτε μεγάλος ασκητής, ούτε μεγάλος ορφανοτρόφος, ούτε μεγάλος δημιουργός, για να αποδείξεις στον Θεό, πως Τον αγαπάς και να Τον φέρεις στη δική σου την καρδιά. Φτάνει μονάχα ένα πράγμα: Να αφήσεις την καρδιά σου να χτυπάει γι’ Αυτόν ερωτικά. Να προσέχεις το στόμα σου και να ζεις με ευγένεια. Αυτό είναι αρκετό.

Θα έχεις την ίδια χάρη και τιμή με αυτήν, που πήραν οι μεγάλοι ασκητές και οι μεγάλοι άγιοι. Γιατί, εάν Τον αγαπήσεις πολύ, τότε Εκείνος θα σου δώσει από τη δική Του ευγένεια, να είσαι εσύ ευγενικός, από τη δική Του ταπείνωση, να είσαι εσύ ταπεινός, από τη δική Του πίστη, να είσαι εσύ πιστός, από τη δική Του αγάπη, να είσαι εσύ γεμάτος αγάπη και λατρεία, από τη δική Του ευσπλαχνία, για να είσαι εσύ ευσπλαχνικός και συμπονετικός.

Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα εσύ, γιατί ό,τι θα έχεις, δεν θα είναι δικά σου. Θα είναι δικά Του, που στα έδωσε, γιατί αυτό σημαίνει κληρονομιά. Κληρονομούνε τα παιδιά αυτά, που έχει ο Πατέρας τους. Έτσι δεν κάνουν και σήμερα τα παιδιά; Δεν κληρονομούν ότι περιουσία έχει φτιάξει ο πατέρας;

Ο Πατέρας είναι το θησαυροφυλάκιο των αρετών και όποιος μπει στην καρδιά του Θεού, τότε ο Θεός τον γεμίζει με την κληρονομιά Του, δηλαδή με αυτό που είναι ο ίδιος ο Θεός!

Πολλοί Με γνώρισαν σαν Χριστό και Με αναγνώρισαν σαν Θεό τους,

αλλά πολλοί ελάχιστοι Με αγάπησαν σαν Ιησού

και Με έκλεισαν στην καρδιά τους

Λέει ο Ιησούς: «Θέλω, παιδιά Μου, όπου πηγαίνετε, όπως ζείτε, όπως συμπεριφέρεστε να λένε όλοι: Αυτός είναι του Θεού. Αυτός είναι του Ιησού. Σας είπα πολλές φορές, ότι πολλοί Με γνώρισαν σαν Χριστό και Με αναγνώρισαν σαν Θεό, αλλά πολλοί ελάχιστοι Με αγάπησαν σαν Ιησού και Με έκλεισαν στην καρδιά τους.

Εγώ ζητάω και αυτό το δεύτερο, που είναι πολύ τρυφερό, γιατί είμαι και Θεός και Άνθρωπος. Σαν Θεό καλείστε να αναγνωρίσετε τον Δημιουργό σας και τον Παντοκράτορα, τον Ένα με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Αλλά σαν Ιησούς, θέλω να Με κρύψετε στην αγκαλιά σας, όπως Με έκλεισε η Βασίλισσά Μου Μαριάμ.

Κλείστε Με στην αγκαλιά σας! Κλείστε Με στην καρδιά σας! Φωνάξτε Με «Γιέ μου και Θεέ μου». Φωνάξτε Με «Γιέ μου και Πατέρα μου»,  γιατί την ώρα που εσείς Με αγκαλιάζετε, γίνομαι ο Γιος της καρδιάς σας. Αλλά την ώρα που Με λατρεύετε, γίνομαι ο Θεός και Πατέρας σας και Εγώ σας αγκαλιάζω και σας κρύβω τόσο στοργικά στην αγκαλιά  Μου, που κανένας δεν μπορεί να σας πειράξει».

«Αλλάξετε, παιδιά Μου, ζωή. Θέλω να ζω μέσα στην καρδιά σας

και εσείς να ζείτε μέσα στη δική Μου την καρδιά»

«Θέλω να αλλάξετε, παιδιά Μου ζωή», φωνάζει ο Ιησούς. Θέλω να είστε οι δικοί Μου, να ζω μέσα στην καρδιά σας και να ζείτε κι εσείς μέσα στη δική Μου την καρδιά. Αλλά αυτό πως θα φανεί; Από τα λόγια σας και από τη ζωή σας. Ζήστε, όπως θέλω. Μιλάτε, όπως θέλω. Σκέπτεστε, όπως θέλω. Κι Εγώ έχω ετοιμάσει τη θέση σας εκεί στο ουράνιο Μου Βασίλειο, για να σας δεχτώ όλους μαζί. Με αυτή τη χαρά ζω Εγώ εδώ στη γη.

       Υποφέρω όμως πολύ για τα λάθη και τις αμαρτίες σας και παρακαλώ τον Θεό Πατέρα Μου, να τιθασεύει την δίκαιη Του αγανάκτηση, που βασανίζετε τον Γιό Του. Τον ικετεύω και Του λέω: «Πατέρα Μου, κάνε ακόμα λίγο υπομονή, γιατί τα παιδιά Μου θα αλλάξουν. Συνέχεια αυτό Του λέω. Γι’ αυτό, Εγώ δεν θέλω να Μου λέτε, ότι ήλθα να σας κρίνω εδώ στη γη. Αυτό είναι βλασφημία για Μένα. Εγώ δεν ήλθα για να κρίνω κανέναν. Ήλθα μονάχα να δώσω αγάπη και ευσπλαχνία σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά.

Μέχρι πότε όμως θα μπορώ, με τα δάκρυά Μου σαν Θεάνθρωπος να ικετεύω τον Πατέρα Μου, να σταματήσει την δίκαιη αγανάκτηση και δικαιοσύνη Του, για τα τόσα λάθη που κάνετε και τόσο πληγώνετε κι Εκείνον κι Εμένα, τον Γιό Του; Μέσα από την καρδιά Μου χύνεται άπλετο φως ελέους και ευσπλαχνίας. Εσείς θα το δεχτείτε; Αν το δεχτείτε, δείξτε το με το στόμα σας, με τον νου σας, με την καρδιά σας και με την ζωή σας». Αυτά φωνάζει σε όλους μας ο Ιησούς.  

                                               Η χάρις του Θεού να σας ευλογεί! Αμήν.

(ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ Π. ΕΛΠΙΔΙΟΥ ΒΑΓΙΑΝΑΚΗ)