1. Το θαύμα της Μετανοίας

1. Το θαύμα της Μετανοίας

Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος; Κανείς, μα κανείς! Όλοι θέλουμε τη χαρά και την ειρήνη, γι’ αυτό και κάνουμε τα πάντα προκειμένου να το πετύχουμε. Παρ’ όλες, όμως, τις προσπάθειες που καταβάλουμε, πολύ δύσκολα το κατορθώνουμε. Γι’ αυτό και αναρωτιόμαστε, τι να φταίει, αλήθεια.
Το μυστικό δεν βρίσκεται στην απόκτηση διάφορων υλικών πραγμάτων ή στις απολαύσεις του σώματος, αλλά σε ό,τι πιο πολύτιμο έχει ο άνθρωπος, το οποίο είναι η αθάνατη ψυχή του.
Όπως γνωρίζουμε όλοι, ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο από το υλικό και φθαρτό σώμα αλλά και από την άυλη, άφθαρτη και αθάνατη ψυχή. Έτσι μας έπλασε ο Θεός, από σώμα και ψυχή.
Στη γέννηση του ανθρώπου η μάνα δίνει στο βρέφος το σώμα μέσα από το αίμα της. Την ψυχή, όμως, του ανθρώπου την δίνει ο ίδιος ο Θεός, γι’ αυτό και η πραγματική μάνα και πατέρας της ψυχής είναι μόνο ο Θεός.
Η ψυχή είναι ευτυχισμένη μόνο όταν είναι μέσα στην αγκαλιά του Δημιουργού της και απολαμβάνει μυστικά, με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, την θεϊκή μητρική αγάπη του Θεού Πατέρα της.
Κάθε φορά που ο άνθρωπος, παρασυρμένος από τον δόλιο σατανά, πληγώνει με τα λάθη και τις αμαρτίες την ψυχή του, αυτή υποφέρει, θλίβεται και πονά, γιατί βλέπει τη χάρη του Θεού να απομακρύνεται απ’ αυτήν και μαζί της και η στοργική παρουσία της μητρικής αγάπης του Θεού της.
Ο σατανάς αυτό θέλει να πετύχει. Να απομακρύνει με την καταστρεπτική δύναμη της αμαρτίας κάθε ψυχή από την αγκαλιά του Θεού, ώστε να καταφέρει κάποια στιγμή να την κάνει με τα σατανικά δεσμά του τελείως δική του.
Ο Θεός, όμως, που μας λατρεύει άπειρα, για να μη μείνουμε εξαιτίας της αμαρτίας μόνιμα κάτω από τη σατανική επιρροή, μας χάρισε ένα μεγάλο δώρο, το μυστήριο της Μετανοίας.
Όποιος άνθρωπος μετανιώσει πραγματικά για τα λάθη και τις αμαρτίες του και θελήσει με ταπείνωση να τα εξομολογηθεί στον πνευματικό του πατέρα και εξομολόγο, τότε ο Κύριος μας σβήνει τις αμαρτίες του. Έτσι, καθαρός από κάθε ρύπο και αμαρτία, επανακάμπτει μέσα του η χάρις του αγίου Πνεύματος με όλες τις χαρές και ευλογίες που αυτή φέρνει.
Αυτό είναι το μεγάλο θαύμα, που ο πολυεύσπλαχνος Θεός Πατέρας μας θέλει να ξέρουμε, για να το αναζητούμε και να το ζούμε όλοι μας κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή. Το θαύμα της Μετάνοιας!


Η σπουδαιότητα του Μυστηρίου της Μετανοίας για τη σωτηρία του ανθρώπου

Η σπουδαιότητα του Μυστηρίου της Μετανοίας οφείλεται στο ότι χωρίς αυτό είναι αδύνατη η σωτηρία μας.
Ποιος σήμερα μπορεί να πει με σιγουριά ότι δεν είναι αμαρτωλός ή ότι ποτέ δεν θ’ αμαρτήσει; Άλλος λίγο, άλλος πολύ, όλοι αμαρτάνουμε σε καθημερινή βάση. Γινόμαστε έτσι δέσμιοι του σατανά και ένοχοι μπροστά στη θεία δικαιοσύνη. Ο μόνος, λοιπόν, τρόπος για να απαλλαγούμε από τα φρικτά δεσμά της αμαρτίας με τα οποία μας έχει δέσει ο σατανάς και να επιστρέψουμε στην αγκαλιά του Θεού είναι η Μετάνοια και η Εξομολόγηση.
Και ενώ τα λάθη και οι αμαρτίες που κάνουμε έχουν τη δύναμη να μας απομακρύνουν από τον Δημιουργό Θεό μας, η ειλικρινής μετάνοια και η συγνώμη έχουν εξίσου την δύναμη να μας επαναφέρουν πίσω στην αγάπη και την αγκαλιά του Θεού Πατέρα μας.
Τίποτε άλλο δεν φοβάται τόσο πολύ ο δαίμονας, όσο την μετάνοια του ανθρώπου. Κάθε φορά που ο άνθρωπος μετανιώνει και αποφασίζει, για χάρη του Θεού Πατέρα του, να σταματήσει τα λάθη και τις αμαρτίες που κάνει, καταστρέφονται παρευθύς οι δυνάμεις και τα δεσμά του σατανά πάνω του.
Για το λόγο αυτό, η Μετάνοια είναι το πιο πολύτιμο δώρο που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, αφού μόνο με αυτό μπορεί ο κάθε αμαρτωλός να ελευθερωθεί από κάθε σατανική επιρροή και να πλημυρίσει με τη χάρη του Θεού.
Το πολύτιμο αυτό δώρο μας το χάρισε ο φιλάνθρωπος Κύριος μας, επειδή ξέρει την δύναμη που έχει η έμφυτη κλίση μας προς το κακό, εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. 

Τι κακό μπορούν να προξενήσουν στη ψυχή μας τα λάθη και οι αμαρτίες;

Αμαρτία λέγεται κάθε πράξη που κάνει ο άνθρωπος ενάντια στο θέλημα του Θεού και στο νόμο της Αγάπης, που ο ίδιος ο Θεός νομοθέτησε, για να είμαστε όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
Η αμαρτία είναι μια εγωιστική πράξη του ανθρώπου, με την οποία δείχνει πως δεν εμπιστεύεται το θέλημα του Θεού Πατέρα του, αλλά θέλει μόνος του να ακολουθήσει αυτό που, κατά την γνώμη του, θα τον κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο.
Τα δύο πόδια της αμαρτίας είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Ουράνιο μας Πατέρα και η ανυπακοή στο θεϊκό Του θέλημα. Με αυτά τα δυο όπλα ο σατανάς κερδίζει κάθε ψυχή και την κάνει να αμαρτήσει. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια οδυνηρό, αφού απομακρύνεται από την ψυχή η χάρις του Θεού και μαζί της η χαρά και η γαλήνη. Τη θέση τους καταλαμβάνουν τώρα το άγχος, η θλίψη, η απελπισία, ο πόνος, η δυστυχία και τόσα άλλα κακά, με τα οποία η ψυχή ζει μια πρόγευση της κόλασης.
Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, που η αμαρτία κάνει στην ψυχή , είναι ότι την οδηγεί σταδιακά και σταθερά στο πιο χειρότερο αποτέλεσμα, το οποίο είναι η καταδίκη της στην αιώνια κόλαση.
Σε μας απομένει τώρα να επιλέξουμε, αν θα προτιμήσουμε τον καταστροφικό δρόμο της αμαρτίας ή αν θα αποδεχτούμε με ευγνωμοσύνη το ουράνιο δώρο της Μετανοίας.
Η επιλογή μας θα κρίνει την μελλοντική μας ευτυχία ή δυστυχία.

Από ληστής.. άγιος

Πόσοι και πόσοι πρώην μεγάλοι αμαρτωλοί και εγκληματίες δεν έγιναν με την μετάνοια και την ταπείνωση τους, χάρις στο έλεος και την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού Πατέρα μας, μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας!

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο όσιος Μωυσής ο Αιθίωψ. Η μεταστροφή του από τον δρόμο του εγκλήματος στο δρόμο της αρετής, μπορεί να παρηγορήσει ακόμα και τον πιο μεγάλο αμαρτωλό, που αμφιβάλει αν ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει και να τον δεχτεί και πάλι στην θεϊκή πατρική αγκαλιά Του.

***

Θαύμασα, γράφει ο βιογράφος του οσίου Μωυσή, και έμεινα εκστατικός, όταν μου διηγήθηκαν πως ο περίφημος ασκητής της Αφρικανικής ερήμου Μωυσής ο Αιθίωψ, μεταστράφηκε και από λήσταρχος έγινε αγιότατος μοναχός. Αυτή είναι εν συντομία η παραδειγματική του ιστορία.

Ο Μωυσής ήταν γέννημα θρέμμα της Αφρικής. Τον αγόρασε σαν δούλο κάποιος πλούσιος κτηματίας. Επειδή ήταν πολύ σκληρός και δύστροπος στον χαραχτήρα, αναστάτωνε καθημερινά το σπιτικό του αφέντη του, φιλονικώντας με τους άλλους δούλους. Κατάντησε τόσο πολύ ανυπόφορος, που αναγκάστηκε το αφεντικό του να τον πετάξει έξω από το σπίτι.

Ο Μωυσής κατέφυγε τότε σε μια συμμορία από ληστές. Με την τεράστια σωματική δύναμη του κατόρθωσε γρήγορα να επιβληθεί στους άλλους ληστές και να γίνει αρχηγός τους. Ένα χαρακτηριστικό της σκληρότητας και της ωμότητας του είναι και το παρακάτω γεγονός.

Κάποτε απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυχτερινές επιδρομές του, από τα άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού που έβοσκε εκεί γύρω. Τόσο πολύ οργίστηκε γι’ αυτό, που αποφάσισε να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε, όμως, να περάσει στην αντίπερα όχθη του Νείλου, για να φθάσει στην καλύβα του τσοπάνη. Όρμησε τότε μέσα στα νερά, τα οποία, εξαιτίας των πολλών βροχοπτώσεων, είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και δυσκόλευαν το πέρασμα. Ο Μωυσής έδεσε στο κεφάλι του τα ρούχα του, κράτησε με τα δόντια του το μεγάλο δίστομο μαχαίρι, με το οποίο σκορπούσε παντού τον όλεθρο και την καταστροφή, και κολυμπώντας πέρασε στην αντίπερα όχθη. Στο μεταξύ, όμως, ο τσοπάνος είχε εξαφανιστεί, για να σώσει τη ζωή του. Ο λήσταρχος, αφού δεν βρήκε πουθενά τον τσοπάνη, για να τον εκδικηθεί, έπεσε με πρωτοφανή μανία πάνω στο κοπάδι και έσφαξε όσα πρόβατα βρεθήκανε μπροστά του. Σαν χόρτασε το μάτι του από αίμα, έδεσε από τις ουρές μεταξύ τους τέσσερα από τα καλύτερα κριάρια και, αφού τα φορτώθηκε στον ώμο του, πέρασε και πάλι κολυμπώντας τον Νείλο ποταμό. Ύστερα έψησε τα κριάρια, έφαγε τα καλύτερα κρέατα, ήπιε εικοσιπέντε λίτρες κρασί που είχε φυλαγμένο, περπάτησε πενήντα μίλια χωρίς διακοπή και έφτασε το ανθρωπόμορφο αυτό θηρίο στο κρησφύγετο του.

Κάποτε, όμως, κυνηγημένος ο Μωυσής από την αστυνομία, για ένα σωρό εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθιά στην έρημο, όπου ζούσαν τότε άγιοι Αιγύπτιοι ασκητές.

Η συναναστροφή του με τους ασκητές, καθώς και η κατανόηση και η στοργή που του έδειξαν, ημέρεψαν σιγά-σιγά τα βάρβαρα ένστικτα του. Σίγουρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο και οι προσευχές που έκαναν γι’ αυτόν όλοι οι άγιοι ασκητές. Και ο Θεός, που δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, επισκίασε την ψυχή του με την χάρη Του.

Ο μαύρος αγριάνθρωπος ένιωσε να μαλακώνει η καρδιά του, μετάνιωσε για όλα τα αμαρτήματα του και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι μπορούσε να προβλέψει ακόμα και ο πιο ευφάνταστος νους, ο Μωυσής έφτασε στα μέτρα των πιο μεγάλων Πατέρων και ασκητών της ερήμου. Έγινε πρότυπο αρετής και αγιότητας και το πιο ζωντανό παράδειγμα για τους δύσκολους χαρακτήρες που θέλουν να αλλάξουν ζωή και να γίνουν άνθρωποι του Θεού και της αρετής.

Κάποτε τέσσερις ληστές, παλιοί σύντροφοι του Μωυσή, μπήκαν να ληστέψουν την μικρή καλύβα του, χωρίς να φαντάζονται ποιον θα έβρισκαν μέσα. Σαν τον είδαν, κυριολεκτικά σαστίσανε. Εκείνος, πάλι, με μεγάλη ευκολία τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στη συγκέντρωση των αγίων ασκητών.

-Τι προστάζετε να κάνω τους ανθρώπους αυτούς που ήρθαν να με ληστέψουν; ρώτησε. Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπο.

Οι ασκητές τον συμβούλεψαν να τους λύσει και να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι.

Εκείνοι, όμως, δεν θέλησαν πια να φύγουν. Τους συγκλόνισε το παράδειγμα του πρώην αρχηγού τους, γι’ αυτό και έμειναν κοντά του για να βρουν και αυτοί τον ίσιο δρόμο της αρετής.

Η Εκκλησία μας κατέταξε τον Μωυσή ανάμεσα στους αγίους της και τιμά την μνήμη του στις 28 Αυγούστου!