Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ…
Όταν ακούω το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δέκα λεπρών,
στο νου μου έρχονται κάποιοι πρώην λεπροί που γνώρισα, οι οποίοι ζούσαν στο νοσοκομείο
των Λοιμωδών, στην Αγία Βαρβάρα.
Τους είχαν μεταφέρει εκεί από το νησί Σπιναλόγκα που
βρίσκεται κοντά στη Κρήτη.
Όταν μπήκα μέσα, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως ένας
από αυτούς τους λεπρούς ήταν παπάς, ο οποίος πέθανε με φήμη αγίου. Είχε πολλά
χαρίσματα από το Θεό, όπως το προφητικό. Όταν τον έβλεπα να λειτουργεί,
διέκρινα αυτή την ταπείνωσή του και νόμιζα πως ήταν άγγελος Κυρίου επί της γης.
Ζούνε ακόμα μέχρι σήμερα κάποιοι εκεί σε κάποια σπίτια
που τους παραχώρησε το κράτος.
Αυτοί λοιπόν είχαν την μεγάλη ευλογία ν’ ανακαλυφθεί επί
των ημερών τους το φάρμακο της λέπρας και θεραπεύθηκαν.
Ήταν οι τελευταίοι λεπροί που γλίτωσαν από αυτή την
ανίατη αρρώστια. Μέσα στον ψυχικό τους κόσμο μπορώ να πω πως ανακάλυψα την
πραγματική αλήθεια!
Ναι, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που
ήταν φαγωμένες οι μύτες τους ή τα αυτιά τους ή τα δάχτυλά τους και κατά κάποιο
τρόπο σου προξενούσαν φόβο…
Ξέρετε τι έκαναν;
Από την μεγάλη
τους ευγνωμοσύνη στο Θεό που θεραπεύτηκαν, από τη μικρή σύνταξη που τους
χορηγούσε το κράτος, ξόδευαν πολύ λίγα χρήματα και έτρωγαν απλά πράγματα.
Τα υπόλοιπα ξέρετε τι τα έκαναν;
Έψαξαν και βρήκαν πολύ φτωχές και πολύτεκνες οικογένειες
στην Αθήνα και τους έστελλαν ανώνυμα γράμματα με χρήματα για να τις βοηθήσουν.
Αγαπούσαν πολύ τα παιδιά και ήθελαν με κάθε τρόπο να τα βοηθήσουν. Τους άνοιγαν
λογαριασμό στην τράπεζα και μάζευαν όλοι μαζί κάποιο ποσό για να τα βοηθήσουν
να σπουδάσουν και να παντρευτούν. Αυτό το ανακάλυψα όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο
και έπρεπε να βαφτίσω ένα παιδάκι μιας 15μελούς οικογένειας, που νονά θα
έμπαινε μία από αυτές τις πρώην λεπρές, η Αργυρώ.
Όταν συζητούσα μαζί τους και τους έλεγα, πως νιώθετε που
δεν μπορείτε να βγείτε έξω στο κόσμο και να χαρείτε όλες αυτές τις απολαύσεις,
εκείνοι μου απαντούσαν:
-Δόξα το Θεό, πάτερ, εμείς είμαστε χαρούμενοι και
ευτυχισμένοι εδώ.
Προβληματίστηκα με την απάντησή τους και είπα στο φίλο
μου:
-Εμείς τα έχουμε όλα και χρήματα και υγεία και απολαύσεις
και δεν έχουμε πει ένα δόξα σοι ο Θεός. Αυτοί το λένε και λες και βγαίνει μέσα
από τη ψυχή τους.
Με πήραν μετά στο δωμάτιο τους και είδα τις εικόνες του
Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων που είχαν. Σε κάποια στιγμή μία από αυτές
που δεν αντιλήφθηκε την παρουσία μας, θύμιαζε και έλεγε:
-Χριστέ μου, έχε καλά όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους
και τα παιδιά.
Έλεγε τα λόγια αυτά και δάκρυζε! Πιστέψτε με, ήταν το
μοναδικό κήρυγμα στη ζωή μου που μπήκε μέσα στη καρδιά μου.
Ήταν το μοναδικό κήρυγμα στη ζωή μου που το έκαναν απλοί
άνθρωποι και μάλιστα λεπροί.
Ήταν το μοναδικό κήρυγμα που δεν το άκουσα από παπά.
Ήταν το μοναδικό κήρυγμα που δεν το άκουσα από μορφωμένο,
αλλά από κάποιον που ήταν πεταγμένος και ξεχασμένος σε κάποια άκρη του κόσμου,
αλλά όμως από το Θεό ευλογημένος.
Στη συνέχεια μου είπαν:
-Πάτερ, κάθε μέρα δοξάζουμε το Θεό που βρέθηκε το φάρμακο
αυτό.
Ακούγοντας τα λόγια αυτά, έβλεπα στο πρόσωπό τους
ζωγραφισμένη την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό, που πραγματικά με είχε συγκλονίσει.
Όταν επέστρεψα στο Πανεπιστήμιο, είπα στους συμφοιτητές
μου:
-Εμείς εδώ ξέρετε τι κάνουμε; Σπουδάζουμε τη θεολογία.
Εκείνοι όμως, οι θεραπευμένοι λεπροί που γνώρισα, ζουν την θεολογία. Εμείς
μαθαίνουμε γράμματα, χωρίς να τα ζούμε. Εκείνοι τα ζουν χωρίς να τα ξέρουν.
Ειλικρινά, αδελφοί μου, με το
παράδειγμα αυτό, δεν γνωρίζω τελικά ποιοι είναι οι λεπροί; Αυτοί, που
θεραπεύτηκαν και δοξάζουν το Θεό και βοηθούν τους φτωχούς;
Ή εμείς που έχουμε τα πάντα και
δεν κάνουμε τίποτα;
Σήμερα λοιπόν, όταν ζήτησα από το Θεό να μου δείξει, ποιο
ήταν το πιο ωραίο πράγμα που θα ήθελε κι εγώ να του χαρίσω, κι Εκείνος θέλησε
να με διδάξει μέσα από αυτό το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δέκα λεπρών,
κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο πράγμα που μας ζητάει είναι μόνο ένα, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ.
Σήμερα συνειδητοποίησα τι μεγάλο πράγμα είναι να φέρνουν
οι γονείς τα παιδιά τους στην Εκκλησία. Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι να
έρχεται ο πατέρας και η μάννα στην Εκκλησία και να λέει στο Χριστό:
-Κύριε μου, τα παιδιά μου, αυτά που Εσύ μου δώρισες για
να έχω χαρά στο σπίτι μου, στα έφερα για να μου τα ευλογήσεις.
Εάν όλοι εσείς είστε ευλογημένοι, να ξέρετε ότι είναι
τρισευτυχισμένος εκείνος ο γονιός που φέρνει τα παιδιά του στην Εκκλησία για να
τα ευλογήσει ο Θεός.
Σ’ αυτό το σημείο ήθελα να σταματήσω, γιατί δεν ξέρω ποιο
άλλο κήρυγμα θα μπορούσε να καλύψει αυτήν την ευλογημένη λέξη που λέγεται ευγνωμοσύνη.
Εδώ στην Εκκλησία δεν ερχόμαστε για κανέναν άλλο λόγο
παρά μόνο για ένα ευχαριστώ στο Θεό. Και αυτό το λέμε με το «ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ».
Γι’ αυτό και πριν αρχίσει η θεία Λειτουργία, οι άγιοι
Πατέρες θέσπισαν πρώτα να λέμε τη δοξολογία στο Θεό.
«Δόξα σοι το
δείξαντι το φως. Δόξα εν υψίστοις Θεό.
Ενώ στη θεία Λειτουργία Του ψάλλουμε:
«Σώσον ημάς Υιέ
Θεού….ψάλλοντες Σου αλληλούια».
Σώσε μας, Υιέ Θεού… κι εμείς θα Σε δοξολογήσουμε, ψάλλοντάς
Σου αινείτε το Θεό.
(απόσπασμα από κήρυγμα
του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη, 2004)
