«ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ!»
Πολλές φορές αναρωτιέμαι και λέω:
«ΘΕΕ ΜΟΥ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, ΝΑ ΝΗΣΤΕΥΕΙ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΓΑΛΗΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ;
Άλλωστε ποιος θα νήστευε, αν δεν Σε πίστευε;
Ποιος θα προσευχόταν, αν δεν Σε πίστευε;
Ποιος θα μπορούσε να κάνει καλές πράξεις, αν δεν Σε πίστευε;»
Κι Εκείνος απαντά γλυκά:
«Ναι, γιέ Μου, αλήθεια είναι όλα αυτά. Πολλοί προσεύχονται, νηστεύουν, κάνουν καλές πράξεις, μιλούν για Μένα...
Αλλά ρώτησέ τους: ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ;
Δεν αρκεί κάποιος να Με πιστεύει.
ΡΩΤΗΣΕ ΤΟΝ, ΑΝ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ!
Δεν αρκεί κάποιος να Με ομολογεί.
ΡΩΤΗΣΕ ΤΟΝ, ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ!
Πόσες φορές κάθε μέρα ακούω προσευχές να Μου λένε:
“Θεέ Μου, Σε παρακαλώ, βοήθησέ Με εκεί. Κάνε Μου και αυτό. Σε παρακαλώ, έχω ανάγκη και το άλλο”.
Τρέχω την ώρα που είναι άρρωστοι.
Τρέχω την ώρα που η τσέπη τους είναι αδειανή και Μου ζητάνε βοήθεια.
Τρέχω εκεί που η σύγχυση των λογισμών έχει περιπλέξει την ψυχή τους και σκοτοδίνη επικρατεί παντού.
Τρέχω πάντοτε όταν Μου ζητούν κάτι.
Αλλά ρώτησέ τους, Μου λένε ποτέ “ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ”;
Μου λένε ποτέ “ΚΑΝΕ, ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ”,
ή μήπως Μου επιβάλουν το τι πρέπει να κάνω;
Πόσες φορές σαν παιδιά επανίστανται, διαμαρτύρονται, φωνάζουν και πολλές φορές άδικα γεμάτοι ζήλεια και αγωνία Με κρίνουν λέγοντας:
“Θεέ μου, δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις. Στον άλλο έδωσες πολλά, γιατί σε μένα έδωσες τόσα λίγα; Στον άλλο χαρίζεις αυτά, σε μένα γιατί δεν δίνεις τίποτα;”.
ΌΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΝΕ, ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ; Εσύ τι λες;
Λες κι Εγώ, σαν Θεός, δεν ξέρω τι πρέπει να δώσω στο παιδί Μου και πρέπει το παιδί Μου να Μου καθορίσει “αυτό πρέπει να κάνεις Θεέ Μου, αν θες να είσαι Πατέρας Μου!”
Αυτός είναι, παιδί Μου, ο μεγαλύτερός Μου πόνος».
(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)
